Իմ հողը՝ իմ կանոնները Եվ ժամանակն է փակել Լաչինի ճանապարհը

«Այսօր մեր առջեւ խնդիր է դրված պաշտպանել Լեռնային Ղարաբաղի բնակչությանը։ Ադրբեջանը սկսել է հայտարարել, որ Լեռնային Ղարաբաղի խնդիր այլևս գոյություն չունի, ինչպես նաև գոյություն չունի Լեռնային Ղարաբաղում բնիկ հայ բնակչություն։ Օրերս Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարությունը ռուս խաղաղապահներից պահանջել էր չօգտագործել Լեռնային Ղարաբաղ անվանումը և հայկական տեղանունները։ Ավելին, մենք տեսնում ենք ադրբեջանական կողմի մտադրությունը՝ փակել Լաչինի միջանցքը։ Լաչինի միջանցքը Լեռնային Ղարաբաղի հայերի կենսապահովման համար մարդասիրական նշանակության միակ լիարժեք ճանապարհն է »։ Հայաստանի խորհրդարանի նախագահ Ալեն Սիմոնյանի հայտարարությունից։

Արդարության համար նշեմ, որ այն ամենը, ինչ նա ասել է, զուտ ճշմարտություն է։ Ղարաբաղի խնդիր չկա, ռուս խաղաղապահները Ղարաբաղի բնակավայրերը կանվանեն այնպես, ինչպես պետք է, այսինքն ՄԵՐ քարտեզներին համապատասխան, իսկ ինչ վերաբերում է այսպես կոչված «Լաչինի միջանցքին»՝ կմտածենք։ Մեր տարածքն է առհասարակ։ Կուզենանք՝ կփակենք, կուզենանք՝ առայժմ այդպես կթողնենք։ Ցանկացած դեպքում, ամեն ինչ կախված է բացառապես մեր ցանկությունից։

Հայաստանը մեզ չի տրամադրում Զանգեզուրի միջանցքը, ինչ արած, որոշ ժամանակ անց մենք միևնույն է դա կստանանք։ Թեկուզ միայն այն պատճառով, որ դա պետք է ոչ միայն մեզ՝ այնտեղ կան մի քանի շահագրգիռ պետություններ, որոնց այս ճանապարհը անհրաժեշտ է այնքանով, որ հազիվ թե որևէ մեկը հարցնի Հայաստանի կարծիքը։

«Քանի դեռ պետք է՝ կպահենք, հարկ կհամարենք՝ կպոկենք»։ Ձեզ հետ քսանութ տարի սիրաշահեցինք, իսկ դուք դրսևորեցիք համառություն, լկտիացաք և ձեզ համար քմծիծաղ էիք տալիս: Հիմա պրծավ՝ վայելեք ձեր սեփական ձեռքերի պտուղները: Ձեր իսկ գործերը։ Սեփական քաղաքականության։ Չե՞ք ստորագրում խաղաղության պայմանագիրը և չե՞ք ճանաչում մեր տարածքային ամբողջականությունը։ Իբր, «կձգձգեմ ժամանակը, և մեկ էլ տեսար ի՞նչ-որ բան տեղի կունենա»: Բայց սա վաղուց չի գործում, մենք, փառք Ալլահի, առաջին օրը չէ, որ գիտենք ձեզ և նույնիսկ սովորել ենք ամբողջությամբ տեսնել ձեզ: Աղերսում եք մերթ ՀԱՊԿ-ի՞ն, մերթ Մակրոնի՞ն։ Դուք պետք է աղերսեք մեզ, քանի որ մենք ենք մտադիր պայմանագրում գրանցել «Ղարաբաղի մարզի անվերապահ ճանաչումը, որպես Ադրբեջանի ինքնիշխան տարածք» և ձեր համար ձեռնատու լույսի տակ միջազգային իրավունքը մեկնաբանելով խոսքերը նենգափոխել մենք ձեզ թույլ չենք տա։

Թե չէ դուք չեք հանդարտվում: Տես, Հայաստանի խոսնակը շարադրել է Հայաստանի ակնկալիքները ՀԱՊԿ գործընկերներից, և ուրեմն. նրանք պարտավոր են (հայերին բոլորը պարտավոր են, ինչպես միշտ) հստակ քաղաքական գնահատական տալ հայ-ադրբեջանական պայմանական սահմանին սեպտեմբերյան էսկալացիայի հետ կապված և ընդունեն Ադրբեջանի «ագրեսիայից» հետո Հայաստանի տարածքային ամբողջականության վերականգնման ճանապարհային քարտեզ։ Տարօրինակ մարդիկ՝ բարձրագույն կրթությամբ, գրել-կարդալ գիտեն, աշխարհը դարձյալ տեսել են, իսկ հասարակ բաներ չեն հասկանում. տարածքային ամբողջականության ճանաչումը երկկողմանի երթևեկությամբ ճանապարհ է։

Պետական սահմանի ստույգ գիծը՝ մերն ու ձերը, առայժմ որոշված չէ։ Իմ մտերիմներից մեկը համարում է, որ այն անմիջապես Երևանի մեջտեղով է։ Մյուսը պատրաստ է ժամանակավորապես սահմանափակվել Իսթիսույով (որը առայժմ համբերում է Ջերմուկ անունը)։ Այնպես որ, կարծիքները շատ են, և մենք պատրաստ ենք բանավեճի։ Մեր բանակը՝ առավել ևս։ Բանակցություններում էլ արդյունավետ է, դրանից ավելի հաջող չկա։

Բայց ղարաբաղյան հարցի միջազգայնացում չի լինի՝ Ադրբեջանի նախագահը պարզից պարզ է արտահայտվել. «Ղարաբաղը հանդիսանում է բացառապես Ադրբեջանի ներքին գործը, և մենք չենք պատրաստվում այդ հարցը քննարկել որևէ մեկի հետ»։ Ոչ ԵՄ-ի, ոչ Ռուսաստանի, ոչ ԱՄՆ-ի հետ։ Եվ եթե չենք պատրաստվում այդ մասին խոսել նրանց հետ, ապա միայն շիզոֆրենիկի մոտ կարող է միտք ծագել, որ մենք դա քննարկելու ենք Հայաստանի հետ։ Այնպես որ վարժվեք «արտահայտել խորը մտահոգություն» և «զգացեք էլ ավելի խորը անհանգստություն», իսկ տեսեք, ցնցվել՝ չմտածեք, «Երկաթե բռունցը» կատակել չի սիրում: Այնպես որ, Հայաստանի ղեկավարները պետք է մտածեն բացառապես իրենց պետության քաղաքացիների, նրանց բարեկեցության ու անվտանգության մասին և չխառնվեն հարեւանների ներքին գործերին։ «Որտեղ ապրում է գոնե մեկ հայ՝ այնտեղ և Հայաստան է» թեզը մեզ մոտ ոչ արձագանք, ոչ ըմբռնում չի գտնում։

Եվ Լաչինի ճանապարհը հեշտությամբ կարելի է փակվել։ Եթե ոչ այսօր, ապա վաղը։ Այնտեղ կտեղադրվեն մաքսային և սահմանապահ կետեր։ Մեր։ Ամրապնդումը ոնց որ ԱՄՆ-ի այդ վեցերորդ նավատորմը։ Եվ այս հարցում մեզ ոչ մեկը պարտադիր չէ, հատկապես Խանքենդիում հաստատված ներկայիս «վարչակազմը»։ Այն ապօրինի է, սովորական ինքնակոչեր են։ Ինչի համար է Ռուսաստանին Վարդանյանը Ղարաբաղում, հասկանալի է։ Իսկ ահա մեզ ինչին է պետք Վարդանյանը՝ դժվար է ասել։ Նա մեզ ամենևին պետք չէ, և, իմ կարծիքով, նրան պետք է այնտեղից վերացնել այս կամ այլ միջոցով, որպեսզի ոչ ոքի մոտ ընդհանրապես ոչ մի պատրանքներ չմնան։ Տարածաշրջանի ղեկավարը կնշանակվի Բաքվում։ Հաշվի առնելով այնպիսի գործոններ, ինչպիսիք են աշխատանքային փորձը, հավատարմությունը պետության նկատմամբ, գործարար և անձնական որակները, բարձր ղեկավարության կարծիքը: Այս չափանիշներից ոչ մեկին Ռուբեն Վարդանյանը չի համապատասխանում, հետևաբար նրան չի կարող համարել մարզի օրինական ղեկավար։ Եվս մեկ անգամ. Ղարաբաղը՝ Ադրբեջանի ներքին գործն է, հավասարապես նաև կադրային փոփոխությունները։ Այնպես որ զբաղեցրած պաշտոնին այդ Վարդանյանը միանշանակ չի համապատասխանում։ Իսկ ինչպես ցույց է տալիս պրակտիկան, մեզ մոտ հիանալի ստացվում է պայմանավորվել խաղաղապահների հետ...

Դե և վերջում…. Զուտ մարդկայնորեն դա ինչ որ բանի հետ քիչ համեմատելի հաճույք է, երբ թշնամիդ քո վրա նայում է անզոր կատաղությամբ։ Նա հաճույքով քո բոլոր ոսկորները կկոտրեր՝ այո ուժը չի բավարարում: Քեզ ատում է մաքուր, չպխտորված չարությամբ, այնպես է ատում, որ իր մոտ տկարությունից թուք է հոսում բերանից։ Ատում է, բայց մի բան անել ի վիճակի չէ։ Չի կարող։ Դե և թող շուրթերը թրջի, այլ ոչ թե գլորի: Համաքաղաքացիներ, այս ամենը տեսնելը գին չունի, ազնիվ խոսք: