Խաղաղություն մեր պայմաններով Ինչպես ենք ամեն ինչ վերակազմակերպելու

Մենք ունենք համառ թշնամի: Չի ուզում մարդավարի ապրել, քացի է տալիս, փորձում է կծել, խորամանկում ու նվնվում է։ Բայց համառության առումով մենք չենք զիջում մեր հարևաններին։ Մենք այսքան տարի սպասել և հասել ենք մեր նպատակին, ուստի ևս մի երկու տարի սպասելը մեզ համար խնդիր չէ։ Հարևանների վրա ճնշում գործադրելու համար ունենք բավականաչափ գործիքներ։ Մտրակն ու կարկանդակը գործուն բաներ են, մարդկությունը դեռ չի գտել համոզելու ավելի լավ միջոց։

Մի ձեռքով ցույց կտանք կարկանդակ, որը թշնամին կարող է ստանալ օրինակելի, նույնիսկ կասեի, անբասիր պահվածքի դեպքում (համատեղ նախագծեր, կոմունիկացիաների ապաշրջափակում, ներդրումներ), մյուս ձեռքով՝ մտրակ, որը երբեք բաց չենք թողնի։ մեր ձեռքերով (կարկանդակը կարող ր դեֆիցիտ լինել, ամեն ինչ պատահում է, իսկ ահա մտրակը՝ երբեք և ոչ մի դեպքում): Եվ մենք կժպտանք՝ գիրծի դնելով մեր ողջ հմայքը, քանի որ մարդկանց դուր է գալիս, երբ ժպտում ես։ Ձեր տարածքով՝ հարևաններ, կարող են անցնել խողովակաշարեր, առևտրային ուղիներ, հաղորդակցություններ։ Կարող են անցնել նաև մեր տանկերը: Այնպես որ՝ ընտրությունը ձերն է. մենք արել ենք այն ամենը, ինչ կարողացել ենք, և ունենք համապատասխան ծրագրեր ցանկացած հնարավոր սցենարի համար։

Մենք ոչ մեկից սեր չենք պահանջում, մենք Կոստյա Օստենբակենը չենք, նրանք էլ մեզ համար Ինգա Զայոնց չեն։ Մեզ պետք է խաղաղություն մեր հարևանների հետ և բացառապես մեր պայմաններով։ Որովհետև մենք հաղթել ենք: Հարևաններ, նայեք ձեր ժողովրդագրական վիճակին, հասկացեք՝ երկու տասնյակ զոհը ձեզ համար աղետի նման մի բան է… և ժողովրդագրությանը չի կարելի խաբել, ինչպես աշխարհագրությունը չի կարելի շրջանցել. մենք այստեղ ենք, շատ մոտ ենք, մեծ հաճույքով կարող ենք կազմակերպել ապադաշնակցականացում, ապանժդեհացում և շատ այլ հետաքրքիր «ապա»-ներ: Օրինակ՝ նոյեմբերի 10-ի համաձայնագրի դենոնսացիան (չեղյալ հայտարարումը): Գործողության լիակատար ազատության վերապահում, խաղաղություն պարտադրում և ապազգայնացնում: Հատուկ բարդ մեթոդներով:

Միջազգային իրավունքին դիմելն անիմաստ է: Ինչպես ասում էր Կոզմա Պրուտկովը՝ ճիշտ զինվորական հանդերձանքի մոտ բոլոր սահմանադրությունները արհամարհելի են։ Հավատացեք մեր փորձին, չէ՞ որ մենք էինք այդ միջազգային իրավունքի մասին բոլոր հարթակներից խոսողը։ Բոլորը թքած ունեն, թղթերն անզոր են, իսկ բանաձևերը ոչինչ չեն պարտադրում։ Եկել է «իրավունքներ» պահանջելու ձեր հերթը։ Բայց ոչ ոք չի լսի, չկա երջանկություն, և քո բախտն ինչ-որ տեղ ուշանում է: Դուք դեռ հույսը դնում եք ձեր «դաշնակիցների» վրա՞։ Դժգո՞հ եք նրանցից։ Հասկանում եմ, հասկանում եմ, շատ լավ հասկանում եմ ձեզ, հարևաններ, դուք անխուսափելիորեն կկատաղեք, եթե նույնիսկ ձեր դաշնակիցներն են ինչ-որ բան պահանջում, ինչ-որ բողոք ներկայացնում... Գումարած դրան՝ միայն Աստված գիտի, թե ինչ կարող են նրանք պահանջել իրենց դաշնակցային օգնություն դիմաց ... Գուցե մեկ ռուբլի, գուցե երկու, կամ գուցե նրանք ձեզ ընդհանրապես առանց անդրավարտիքի կթողնեն ... սարսափելի է, այնպես չէ՞:

Ինչ վերաբերում է սահմանին իրավիճակն ապակայունացնելու ձեր անբարեխիղճ փորձերին... Մի արեք, դա կարող է շատ վատ ավարտ ունենալ։ Հակառակորդի նկատմամբ դաժանությունը միանգամայն արդարացված է և տնտեսապես նպատակահարմար, քանի որ այն կփրկի և՛ մեր զինվորների, և՛ խաղաղ բնակիչների կյանքը...

Ընդ որում՝ «Ադրբեջանի ուղղությամբ կրակելու մասին» մտածելն անգամ պետք է սարսափեցնի հակառակորդին՝ պատկերացնելով անխուսափելի հետևանքները. «Գիշերը կգան, ինձ կտանեն, իսկ ես չեմ ուզում արագ մահ մուրալ»,- այսպես պետք է մտածի թշնամու ցանկացած զինվոր։ Կվերցնենք, ին շա Ալլահ։ Ցուցադրաբար, և ոչ միայն մեկին: Այնպես որ՝ ծուռ մի նայի, աչքդ կհանեմ, ատամ մի ցույց տուր, կքաշեմ առանց լիդոկայինի, մատ մի թափ տուր, թևդ կպոկեմ մինչև ուսդ: Եվ քանի դեռ ականջներդ չեն տուժել՝ ուշադիր լսիր: Մենք ունենք որոշ մտքեր, որոնք նյութականացվում են պատրաստված պլանների մեջ: Օրինակ՝ Խոջալիում մեր ժողովրդին սպանողների ցուցադրական ոչնչացումը։ Բոլոր նրանց, ովքեր կոտորել են, և բոլոր նրանց, ովքեր հրաման են տվել։

Մենք այլևս չենք կարծում, որ ձեզ հետ կարելի է կատակել, և միջոցներ կձեռնարկենք, որպեսզի դուք հասկանաք մեր մտադրությունների լրջությունը։ Եվ մենք դա կանենք առանց էմոցիաների, առանց կրքի։ Սա էլ ավելի մեծ վախի մեջ կգցի թշնամուն։ Մենք չենք սպանում, մենք ազատվում ենք վնասատուներից: Մեր գյուղատնտեսական հողերի դերատիզացում: Վստահ եմ, որ մենք հնարավորություն ունենք բռնել ինչ որ անջատողական «նախարարի», տանել Բաքու ու դատել։ Ինձ ինչ-որ բան ինձ հուշում է, որ մեր համբերության բաժակն արդեն լցվում է, և մոտ ապագայում «դա» կարող է տեղի ունենալ։ Այնպես որ, մեծ հաշվով, ձեր համառությունը աշխատում է մեր օգտին։ Ժամանակի նման: Ինչո՞ւ։ Որովհետև ժողովրդագրական վիճակը...

Ժորժ Առնոն հրաշալի պատմվածք ունի «Դու մեզ հետ ես, Դոմինգո»։ Դեպքը տեղի է ունենում Հարավային Ամերիկայում Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի վերջում։ Այնտեղ են ժամանում մի խումբ իտալացի ֆաշիստներ, որոնք ժամանակին հասկացել են, որ շուտով Մուսոլինիին կկախեն և հերթը կհասնի իրենց: Նրանք փորձում են իրենց կարգուկանոնը հաստատել օտար երկրում՝ իջեցնելով բեռնափոխադրումների գները։ Սա դուր չի գալիս տեղի աշխատողներին, և նրանք հրաժարվում են բարձել նացիստների մեքենաները: Դրանից հետո վերաբնակիչների ղեկավարը, գրեթե ծնկի իջած, աղաչում է տեղի արհմիության նախագահին դադարեցնել գործադուլը։ Եվ հիանալի երկխոսություն.

-«Ոչ», - խստորեն պատասխանեց ծերունին: «Վաճառեք մեքենաները և սևագործություն արեք:

- Իսկ հակառակ դեպքո՞ւմ:

-«Հակառակ դեպքում՝ ոչինչ։ Կսատկեք: Ահա և վերջ: