Ծերունի ավազակներ և թարմ արյուն Փաշինյանը փայփայում է «Երկարապահին»

Պաշտոնական Երևանի կողմից` բանակցային գործընթացը կառուցողական հունում շարունակելու ակնհայտ չկամություն ցուցադրելու ֆոնի վրա ի հայտ է գալիս ավելի ու ավելի շատ վկայություն այն մասին, որ Հայաստանը չի պատրաստվում խզվել իր էքսպանսիոնիստական անցյալի հետ և պատրաստվում է ռեւանշի։ Այս շարքին է վերաբերվում Ֆրանսիայի և Հնդկաստանի կողմից Հայաստանի սպառազինության ուժեղացումը։ Այս նույն խնայատուփին ժամանակին հասել է նաև շատ թարմ նորություններ, որի մասին Caliber.Az-ն արդեն գրել է երեկ։ «Զվարթնոց» օդանավակայանը չհասցրեց զովանալ ռուս սահմանապահների երկարամյա հերթապահությունից, երբ այնտեղ անմիջապես վայրէջք կատարեցին ԱՄՆ-ի զինված ուժերին պատկանող երկու «Boeing C-17» ռազմատրանսպորտային ինքնաթիռներ, որոնք Հայաստան են բերել տարբեր զինատեսակներ և 30-ից մինչև 50 հոգուց բաղկացած անձնակազմ։ Անձնակազմը համալրված է հայկական զինված ուժերի համազգեստով և տեղակայված է Զանգեզուրում գտնվող Հայաստանի զինված ուժերի ռազմաբազայում։

Սակայն, եթե Երևանը դեռևս կարող է վերոնշյալ փաստերը պաշտոնապես ներկայացնել որպես Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանունակության ամրապնդման ուղղությամբ միջոցառումներ, ապա այն իրադարձությունը, որոնց մասին մենք կպատմենք ստորև՝ անմիջականորեն ցուցադրում են Հայաստանի կառավարության ռեվիզիոնիստական և ռեւանշիստական էությունը։ Խոսքը՝ «Երկրապահ» ահաբեկչական կազմակերպության պատանիների և փոքր հասակի երեխաների համար ամառային ռազմամարզական ճամբարի հերթական սեզոնի բացման արարողության մասին է։ Ըստ ավանդության՝ նոր սեզոնը նույնպես կանցկացվի «Երկրապահի երեք սերունդ» կազմակերպության ճամբարում, որը շահագործման է հանձնվել 2015 թվականին Գոյչաի շրջանի Ծովինար գյուղում։

Ադրբեջանում կազմակերպությունը համարվում է բացահայտ ահաբեկչական՝ ադրբեջանական բանակի դեմ երկու պատերազմներում էլ մարտական գործողություններին մասնակցելու պատճառով։ Հայկական ԶԼՄ-ների տվյալների համաձայն՝ 2020 թվականի 44-օրյա պատերազմի ընթացքում ոչնչացվել է «Երկրապահի» 74 ահաբեկիչ ու ևս 114-ը վիրավորվել է։ Սա այդ նույն «Երկրապահն» է, որը երկար տարիներ ղեկավարել է օդիոզ գեներալ Մանվել Գրիգորյանը, ով պատմության մեջ է մտել «Տուշոնկա Մանվել» մականունով։

Իշխանության գալուց հետո Փաշինյանը չկարողացավ իր տեսադաշտից դուրս թողնել այս կազմակերպությունը, ուստի այն ղեկավարելու համար նշանակեց իր համախոհ Սասուն Միքայելյանին։

Հիշենք նաև, որ «Երկրապահը» իր շարքերը «թարմ արյուն» ներգրավելու համար մարզումներ է անցկացնում հայ երեխաների, ինչպես նաև աղջիկների ու պատանիների համար՝ նրանց դաստիարակելով շովինիստական գաղափարախոսության ոգով։ Որպես հետևանք, վերջին շրջանում, մասնավորապես վերջին չորս տարիներին կազմակերպությունը իր սաների մոտ զարգացնում է ռեւանշիզմի ոգին։

Բայց վերադառնանք արարողությանը: Դրա ժամանակ Հայաստանի Հանրապետության պետական դրոշի հետ շարքային հրապարակ է դուրս բերվել ոչնչացված անջատողական վարչակարգի «դրոշը», հնչել է նաև նրա «հիմնը»։

Ներեցեք, բայց եթե Երևանը ճանաչում է Ալմաթիի հռչակագիրը, եթե ճանաչում է, որ Ղարաբաղը Ադրբեջան է, ապա իրերի բոլոր տրամաբանությամբ, միջոցառման կազմակերպիչների հետևից պետք է գային ոստիկանության կարգախմբեր և նրանց բերման ենթարկեին։ Սակայն Հայաստանի կառավարությունը ոչ միայն դա չի արել (ինչն արդեն բավական է, որպեսզի նրան մեղադրել ռեւանշիզմի մեջ), նա, ինչպես կներկայացնենք ստորև, մի բան էլ ավել, ակտիվորեն մասնակցել է միջոցառմանը։

Ճամբարի բացման արարողությանը մասնակցել են Հայաստանի կառավարության ներկայացուցիչներ, մարզի ղեկավարությունը, պաշտպանության փոխնախարար Արման Սարգսյանը, Հայաստանի զինված ուժերի 2-րդ բանակային կորպուսի հրամանատար, գեներալ-մայոր Գարեգին Պողոսյանը և բանակային կորպուսի սպաներ, որոնք մասնակիցների հետ անցկացնում են զինվորական պատրաստության պարապմունքներ։ Հայաստանի պաշտպանության փոխնախարար Արման Սարգսյանը հայտարարել է, որ նախարարությունը գոհ է կազմակերպության գործունեությունից, որ կազմակերպության հետ համագործակցությունը կշարունակվի և որ նրա գործունեությունը առաջիկայում ևս կաջակցվի։

Միջոցառման մասնակիցներին կոչ է արվել «չվրդովվել և եզրակացություններ անել թույլ տված սխալներից»: Ինչպես նաև հաղորդվում է, որ այս սեզոնին ճամբարին, որին կմասնակցեն մոտ 1500 պատանիներ, կմիանան նաև Ղարաբաղը ինքնակամ լքած հայ երիտասարդները։

Այսինքն, ոչ մի կասկած չկա, որ այս ողջ գործունեությունը Հայաստանում աջակցվում է պետական մակարդակով։ Այսպիսով, Երևանը պաշտոնապես ստորագրել է, որ դեռևս ունի տարածքային պահանջներ Ադրբեջանի նկատմամբ։ Եվ եթե սահմանադրությունը շտապ փոխելու դժկամությունը դեռևս ինչ-որ կերպ կարելի է բացատրել ներքին կայունության պահպանման նկատառումներով, ապա Ադրբեջանի ինքնիշխանության դեմ ուղղված գործողություններում պետության ակտիվ ներգրավվածությունը ակնհայտորեն համարվում է որպես թշնամական գործողություն։

Ըստ երեւույթին, Երևանը նման հուսահատ քայլերի է դիմում ոգեշնչվելով օտարերկրյա հովանավորների աջակցությամբ։ Միայն Երեւանը հաշվի չի առնում այն փաստը, որ հովանավորները հեռու են, իսկ մենք մոտ ենք։ Հնարավոր է, Երևանը նաև հույս է դնում նրա վրա, որ Ադրբեջանին ռազմական գործողությունների հրահրելով, նրան կհաջողվի ամերիկյան ավիակիր խմբերին կանչել Փոքր Կովկասի շեմին, այն օրինակով, ինչպես Նահանգները շտապում են օգնել Իսրայելին։ Հայաստանում մոռանում են այն մասին, որ, նախ և առաջ՝ նավերը սարերով չեն նավարկում, երկրորդը, որ երկիրը կանգնած չէ այնպիսի էկզիստենցիալ մարտահրավերների առջև, ինչ Իսրայելը։ Կարելի է վստահորեն ասել, որ եթե Հայաստանի իշխանությունները մի փոքր ավելի խելացի լինեին, նրանք առաջին հերթին խաղաղություն կկնքեին Ադրբեջանի հետ, այլ ոչ թե երիտասարդ սերնդին կդաստիարակեին իրենց հարևանների նկատմամբ ատելությամբ։