Ռեւանշիզմը Հայաստանում նման է գարեջրի վրայի փրփուրի՝ արագ չքանում է Դաշնակցականների մոլուցքը և հասարակության անտարբերությունը

Հայաստանում և նրա սահմաններից դուրս դաշնակցականները հանգիստ չեն մնում. չնայած տոնական սեզոնին և շոգին, նրանք նորից փորձում են ոգևորել հայ հասարակությանը։ Եթե ոչ առճակատման, ապա գոնե ինչ-որ շարժման համար։ Իսկ եթե ստացվի, ապա հրահրել իրավապահ մարմինների արձագանքը։ Այս ամենն այնքան իմպուլսիվ ու անշնորհք է թվում, որ ավելի քան պարզ է. ևս մի քիչ, և «Հայ հեղափոխական ընդդիմությունը» վերջնականապես կհայտնվի քաղաքական կյանքից, օրենքից ու հասարակությունից դուրս։

Հայ Հեղափոխական ֆեդերացիա դաշնակցության (ՀՀՖԴ) Գերագույն մարմնի ներկայացուցիչ Իշխան Սաղաթելյանը, փորձելով ինչ-որ կերպ ուշադրություն հրավիրել իր կուսակցության վրա, կրկին որոշեց իրեն ցույց տալ փքուն հայտարարությամբ։ Մասնավորապես, նա անուն առ անուն բարձրաստիճան զինվորականներին մեղադրել է ազգային շահերին դավաճանելու և Լաչին քաղաքը, Զաբուխ և Սուս գյուղերը հանձնելու մեջ։ Նա նաև իր դժգոհությունն է հայտնել «Զինվորական ծառայության և զինծառայողների կարգավիճակի մասին» օրենքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու առնչությամբ։

«Դուք եք եղել և շարունակում եք մնալ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը պահող միակ հենարանը։ Դուք ծառայում եք այդ հակահայկական իշխանությանը և նպաստում եք երկրում բռնապետության հաստատվելուն։ Բայց դեռ ուշ չէ։ Ձեզ մի պահեք, ինչպես Էդմոն Մարուքյանը ու Ալեն Սիմոնյանը... Դուք սերունդների առաջ պատասխանատվություն եք կրելու»,- համացանցում հուզումնալից կոչով աղերսել է Սաղաթելյանը։

Այսինքն՝ ակնհայտ է, որ դաշնակցականների առաջնորդն ակնհայտորեն փորձում է իր և իր համախոհների համար առավելագույն քաղաքական դիվիդենտներ քամել այս բնակավայրերը Ադրբեջանի վերահսկողության տակ վերադարձնելու իրավիճակից։ Եվ ամենագռեհիկ ձեւով՝ դրդել հայ հասարակությանը համակրել ընդդիմությանը։ Դե, գոնե այդպես է, եթե այլ կերպ չի ստացվում...

Բայց ռեւանշիստների արկածախնդրությունները դրանով չեն ավարտվում՝ սեպտեմբերի 2-ին դաշնակցականները հայերին կոչ են անում հավաքվել մեծ հանրահավաքի։ Անկասկած, որպեսզի շարունակել իրենց հարձակումը պաշտոնական իշխանությունների վրա։ Առավել քան ակնհայտ է, որ Սաղաթելյանն ու նրա նմանները իրենց մեղադրանքներով փորձում են պառակտել պետական մեխանիզմը, ուժային կառույցներում խռովություններ առաջացնել և զանգվածներին դրդել առաջնահերթությունների ինչ-որ փոփոխության։ Ընդ որում, դաշնակցականների ղեկավարներից մեկը ճնշում է հայկական «ես»-ի ամենախոցելի կետերին. հայր-մայր, պատիվ, խիղճ, հայրենիք, և նույնիսկ «պատասխանատվություն սերունդների առջեւ»։ Իսկ եթե իշխանությունները փորձեն ցրել հանրահավաքը, դաշնակցականներ կբարձրացնեն էլ ավելի բարձր հաչոց «երկրի ծախու զորավարների» վրա։

Այսպիսով, քաղաքական անկարողության իրավիճակը, երբ հայ հասարակությունը ոչ մի կերպ չի կտցում դաշնակցականների խայծը, վերջիններիս ակտիվությունը հասցնում է արմատական կոչերի ու գործողությունների։ Մինչդեռ հասարակության մտքերում խառնաշփոթ և քաղաքների փողոցներում անօրինականություն ստեղծելու նման բացահայտ ցանկությունը, հարյուրերորդ անգամ հավաքվելով Երևանի չարաբաստիկ Ֆրանսիայի հրապարակում և այլ վայրերում, ինչպես տանը՝ իշխանությունների հասցեին մեղադրանքների բեմադրությամբ հերթական զավեշտախաղը կարող է Փաշինյանին դրդել լիովին կոնկրետ գործողությունների։ Անդադրուն ընդդիմադիրները կարող են դրան հասնել։ Եվ այդ ժամանակ կարող է հետեւել ՀՀՖԴ-ի լիակատար ապամոնտաժումը, համենայն դեպքում Հայաստանում։ Նման բան հայոց պատմության մեջ արդեն եղել է, օրինակ Տեր-Պետրոսյանի նախագահության ժամանակ, երբ երկրում դաշնակցականների գործունեությունը պաշտոնապես արգելված էր։ Քանի դեռ Քոչարյանը նրանց նորից վերադարձրեց քաղաքական օլիմպոս։

Ներկայիս հայ ռևանշիստների, մասնավորապես դաշնակցականների ամենազվարճալի առանձնահատկությունը նրանում է, որ նրանք գործնականորեն չեն որսում ժամանակի, իրավիճակի ազդանշաններն ու նշանները։ Չէ որ չվորսացին խորհրդարանում փաշինյանամետների կտրուն ակտիվությունը, և կոպիտ մտրակվեցին որպես անկարգություններ հրահրողներ, ինչպես նաև զրկվեցին պատգամավորական պաշտոններից ու մանդատներից։ Եվ դա միանգամայն արդար հատուցում էր. մի քանի ամիս շարունակ ընդդիմությունը փորձում էր հայերին բունտի հրահրել Փաշինյանի դեմ։ Ճիշտ է, այն հետագայում հաջողությամբ միաձուլվեց ճամփեզրի ջրանցքին՝ ապացուցելով, որ ռեւանշիստական կարգախոսներն ու կոչերը աջակցություն չեն գտնում ժողովրդական զանգվածների մոտ և չեն առաջացնում ցանկալի արձագանք։

Այդ նույն դաշնակցականներին բոլորովին չի հասնում հայ ժողովրդի ակնհայտ ընտրությունը, երբ 2021 թվակակնին արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ նույնիսկ «Դաշնակցության» և Քոչարյանի կուսակցության միավորումը չկարողացավ հավաքել 21 տոկոսից ավելի ընտրողների ձայնը։ Եվ նման խայտառակ ակտիվով ինչպիսի՞, հարց է առաջանում, հեղափոխության վրա էին հավաքվել ռազմատենչ դաշնակցականները։

Ի դեպ, Ֆրանսիայի հրապարակում եռամսյա աղետալի դիմակայությունում Քոչարյանի հետ ամենից շատ իրենց անարժեքությունը դրսևորեցին դաշնակցականները, քանի որ միացյալ ընդդիմության ելույթը մայրաքաղաքում աշխույժ ժամանցային ծրագրով ղեկավարում էր Իշխանը Սաղաթելյանը։ Բայց ոչ խմբակային ավտոերթերը, ոչ համերգները, ոչ էլ տաք կերակուրով վրանները չաշխատեցին։ Պարզվեց, որ երեւանցիներին ամենեւին էլ չի հետաքրքրում Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի հետ հերթական սրացումն սկսելու հնարավորությունը, եւ առավել եւս նրանք չեն ցանկանում նոր պատերազմ։ Արտաքին աշխարհից Հայաստանի ինքնամեկուսացման անիմաստ և ծիծաղելի կոչերն այլևս չեն գործում հասարակ հայերի վրա` երեսուն տարվա առճակատումից հետո հասարակ հայերի մեծ մասը հոգնել է փակված ապրելուց:

Այս ամենը ապացուցում է, որ «Դաշնակցության» նման կազմակերպությունները, ահաբեկչության և մարդատյացության իրենց երկարամյա պատմությամբ, հեռահար կեղծ հայրենասիրական օրակարգով, որը հիմնված է ոչ թե խաղաղության և բարգավաճման տենչերի, այլ մոլեգնած շովինիզմի վրա, դադարում են արդիական լինել հայ հասարակության համար՝ վերածվելով քաղաքական անախրոնիզմի կամ պարզապես մեմի։