Ռուբենի սահմանները Էմին Գալալիի մտորումները

Ինչո՞ւ ենք մենք փիար անում հայ հոգևորության կենտրոնակետի և մեզ հայտնի այդչափ տխրահռչակ ժողովրդի ազգային ինքնագիտակցություն կրող այդ խամաճիկության դասական նմուշին։ Չափազանց չի արդյո՞ք պատիվը։

Ռուբեն Վարդանյանի մասին վերջերս քիչ բան չի գրվել ու ասվել։ Ուղարկված ապուշի դասական օրինակ, որին երրորդ ուժերը Խանքենդի են ուղարկել հայկական անջատողականության ճահճում առանց այն էլ ոչ շատ թափանցիկ հեղուկի առավելագույն հնարավոր «պղտորությունը» պահպանելու համար։ Ահա և Ռուբենը պղտորում է, օգտագործելով հնարավորությունները, ներառյալ «պետնախարարի» նորահայտ կարգավիճակը։ Կամ, կարող է պատահի, նա «գոզնախարար» է։

Վարդանյանի՝ 2020 թվականի հոկտեմբերին ունեցած եռանդագույն ելույթի ձայնագրությունը պատահաբար է ընկել ինձ մոտ։ Դեռ անբեղ, բայց արդեն ոչ պատանի, սև վերնաշապիկով Ռուբենը փոփոխվող ռակուրսով տեսախցիկից հեռարձակում է հետաքրքիր բաներ։ Մաքուր հումանիստ է, գրեթե Մահաթմա Գանդի։ Մարդասիրական աղետը թույլ չտալու կոչը այդչափ ազնվաբարո՜ է, որ ուզում ես միանալ և աջակցել։ Բայց չգիտեմ, արդյոք Վարդանյանը հումանիտար-մարդկային դժգոհություն հայտնել է հայերին, որոնց արյունալի հանցագործությունները Ադրբեջանի դեմ հանգեցրել են 90-ականների սկզբի աղետին։ Ինչ-որ բան հուշում է, որ ոչ:

Շատ հետաքրքիր էր Ռուբենի մոտ 2020 թվականին խաղաղության տեսլականը։ Այն էվոլյուցիայի (կարդալ՝ դեգրադացիայի) է ենթարկվում սարսափելի ուժով։ Բոլորը պարտավոր են նրան և իր ժողովրդին (արցախականին ընդ որում) ։ Պուտինը, Ռուսաստանի ռազմաքաղաքական վերնախավը, ռուս մտավորականությունը։ Չգիտես ինչու, նա «արցախը» անվանել է հաջող զարգացող երկիր՝ Տեր աստված, որտեղի՞ց այնտեղ հաջողություն ու զարգացում։ Շփոթե՞լ է Շվեյցարիայի կանտոններից մեկի հետ: Նա հայերից էլ ինչ-որ բան էր պահանջել։ Ներքին քաշքշուկների ոչ տեղին լինելու մասին խրատները հայությունը արհամարել է։ Այնուամենայնիվ, և մնացած բոլորը նույնպես: Ներառյալ հայ երիտասարդությունը, որը պետք է կանգներ Հայաստանի կողքին։ Եվ «արցախի», չնայած Ռուբենը սա չի ասել։ Մտահան է արել, ըստ երևույթին։ Հայերը չէին հավատում, որ առանց «արցախը» պաշտպանելու չեն կարող երջանիկ ու հաջողակ լինել։ Ըստ ամենայնի, Ժնևի լճի տեսարանով սուրճի հոտը, կամ Ելիսեյան դաշտերում գտնվող սրճարանում կրուասանների բույրը թույլ չտվեցին զրահաբաճկոնով և սաղավարտով շտապել օդանավակայան, որպեսզի սլանալ «արցախ2»-ին օգնության։

Շնորհավորանքնե՜ր վրացի հարևաններին: Ձեզանից մաղարի՜չ: Ռեբունի երակներում ... այսինքն Ռուբենի՝ հոսում է վրացական արյուն։ Եվ ոչ միայն թե ինչ որ, այլ Քերխաուլիձեի տոհմի։ Սա մի տոհմ է, որտեղ ինը եղբայրները զոհվել են քրիստոնեական հավատքի համար: Վերջերս, 1625 թվականին։ Ռուբենը սխալվում է, երբ ասում է, որ հպարտանում է դրանով։ Այդ վրացիները պետք է հպարտանան, որ Ռուբենի մեջ իրենց արյունն է հոսում։ Նա նրանց ամաչեցրեց՝ իմ մեջ ձեր արյունն է (նա նույնիսկ չի փորձում այն զտել և հեռացնել օրգանիզմից), ձեզ այնպես մի պահեք, որ հետո տասնամյակներ շարունակ փորձեք բացատրել այն, թե ինչ եք արել 2020 թվականի հոկտեմբերին։

Ռուբեն-ջանը մեզ էլ չմոռացավ։ Խստորեն բացատրեց, որ յուրաքանչյուր մահ տարիներով հետաձգում է խաղաղ կարգավորումը։ Նա իբր ադրբեջանցի ընկերներ ունի և ուզում է, որ իր հարևանները սովորեն միասին ապրել: Ատելությունը պետք է վերացնել։ Դե, պարզապես ինչ-որ խաղաղության աղավնի: Ազիզ ջան, իսկ քեզ մոտ միացում մղձավանջի արշալույսին պատահած թեմայով նման մտքեր չէի՞ն գալիս։

Ցուցակը ամբողջական չէր լինի, եթե Ռուբենը չխփեր միջազգային հանրությանը։ Չի կարելի անտեսել Ղարաբաղի խնդիրը և պատերազմը։ Պարզվում է՝ հենց «արցախում» է որոշվել աշխարհի ապագան։ Եվ որ, եթե աշխարհը ուշադրություն չդարձնի «արցախի» խնդրին, ապա կսկսվի աշխարհաքաղաքական փոթորիկ և աղետ։ Ըստ երևույթին, դրա հետ են կապված Ուկրաինայում իրադարձություններն ու Հայիթիի անկարգությունները։ Այո, և սովը Սոմալիում: Միայն մտածեք՝ չպաշտպանեցին հայերի՜ն։ Ահա ձեզ, ստացեք դրա համար։

Դե, ո՞նց կարող է լինել առանց հայ զինվորներին խրոխտանքի և գովաբանության։ Տեսաուղերձը ձայնագրվել է պատերազմի 8-րդ օրը։ Ռուբենչիկը դեռ չէր գիտակցում ի դեմս ադրբեջանական բանակի «անպարտելի առյուծներին» վրա թափված աղետի մասշտաբները։

Շատ հետաքրքիր է հնչում հայ մեսիայի (ավելի տեղին կլինի mess բառը՝ տոտալ գժանոց) մոտեցումը դեմոգրաֆիայի խնդիրներին։ Հիշեցնեմ, որ Ռուբենչիկը՝ այսպես կոչված «The Future Armenian»-ի համահիմնադիրներից մեկն է՝ անթարգմանելի մի բառախաղ, հայկական ապագա կամ ապագա, որը պատկանում է հայերին: Սա մի ամբող ՄԱԿ-ի Կայուն զարգացման նպատակների հայկական նմանակերպ է, ընդ որում ՄԱԿ-ի նպատակները 18-ն են, իսկ հայկականինը՝ 15-ը։ Քաղաքականության խառնուրդի հետ միասին։ «Արցախի» անկախությունը նրանց առաջնահերթությունների թվում է Լենինի մումիայի հարության հետ մեկտեղ (կատակ)։ Ուրեմն, ելույթ ունենալով Տյումենի հայ համայնքի հետ հանդիպմանը, «գոզնախարարը» հրապարակել է Աստծո կողմից ընտրված հնուց մոռացված (թե՞ հնուց խփված) ազգի փոքրամասնության խնդրի լուծման տարբերակների ցանկը։ 1-ին տարբերակը՝ ծնելիության խթանումն է, ներառյալ այն կանանց, ովքեր 2020 թվականին 3 հազար զինվորի մահվան պատճառով կծննդաբերեն օտարերկրացիներից կամ առանց ամուսինների։ Ճիշտ է թվերը սխալ են, բայց դե ոչինչ։ 2-րդը՝ կգան սփյուռքի ներկայացուցիչները և կավելացնեն անա... գլխաքանակը, օյ, օյ, մեծահոգի ներողություն։ Բնակչության թիվը։ 3-րդ ճանապարհ՝ ընտրեք ազգ, օրինակ՝ հինդուներին և բերեք ավելացնելու համար... բնակչության թիվը: Ֆու, ինձ զսպեցի գլխաքանակի հաշվով։ Եվ վերջինը՝ պարսիկներին, արաբներին և վրացիներին բերել, որպես անասնաբույծների… Էէէ, ես Վալտեր Սկոտի մասին եմ, կա այդպիսի մի գրող, ով գրել է «Այվենգո»-ն: Վերջին տարբերակը ունի ուրբաթ օրերին մոլլայի ձայնի տեսքով ծախսեր։ Արդյո՞ք հայերը պատրաստ են դրան։ Հա, իսկապես, հայեր, դուք պատրա՞ստ եք։

Ռուբեն Վարդանյանը 2020 թվականի հոկտեմբերին իր սրտառուչ ճառը ավարտել է «շնորհակալություն, ես ձեզ հետ եմ» արտահայտությամբ։ Այ այստեղ նա չի կեղծել։ Նա նրանց հետ է։ Ոչ երկար, իհարկե։

Իսկ ինչ վերաբերում է «արդյո՞ք մեծ պատիվ չէ»-ին, ապա թող Ռուբենչիկ-բուբենչիկի եռյակը (իսկ Վարդանյանը գլխավորել է «Տրոյկա-Կապիտալ»-ը) բավականին արագ սլանար ռուսական տարածքներով, Ադրբեջանում նա թափառելու տեղ չունի։ Սահնակային սպորտը՝ մերը չէ։ Մենք ավելի շատ ավիամոդելավորմամբ ենք զբաղվում: Ինքնաթիռներ, դելտապլաններ։ Դրոններ, վերջիվերջո: Հետաքրքիր է, Վարդանյանին ծանո՞թ է «վար դա, վար դա ուշագլար» արտահայտությունը։ Եթե ոչ, ապա ավելի լավ է նա սովորի այն։

Չանցնելով սահմանները։