«Խաղաղապահ» առանց մանդատի Հայ-ֆրանսիական աբսուրդի թատրոն

Հանրահայտ է, որ Ֆրանսիայի ԱԳՆ ղեկավար Ժան-Նոել Բարոն՝ նախագահ Էմանուել Մակրոնի դրածոն է։ Չնայած նա պաշտոնապես Եվրոպական գործերով և միջազգային կապերով նախարար է դարձել կառավարության ավելի լայն վերակառուցման շրջանակներում, իրականում նրա նշանակումը անձամբ Ֆրանսիայի պետության ղեկավարի կողմից ընդունված քաղաքական որոշում է։
 
Բացի այդ, Բարոն՝ Ֆրանսիայի նախագահի կողմից հիմնադրված «Renaissance» («Վերածնունդ») կուսակցության անդամ է և իշխող կոալիցիայի՝ թվային տնտեսության, միջազգային համագործակցության և եվրոպամետ օրակարգի վրա կողմնորոշված տեխնոկրատական թևի ներկայացուցիչ։Այսպիսով, կարելի է վստահորեն ասել, որ նրա առաջամղումը՝ Ֆրանսիայի արտաքին քաղաքականության վրա իր ազդեցությունը ամրապնդելու Մակրոնի ռազմավարության մի մասն է։
 
Մենք սա հիշեցինք, քանի որ պարոն Բարոն, գտնվելով Երևանում, բարեհաճել է հերթական հայտարարություն անել, որը անեկդոտայինից բացի այլ կերպ չես անվանի։
 
«Մենք աջակցել ենք Հայաստանի իշխանությունների՝ Ադրբեջանի հետ խաղաղության համաձայնագրի հասնելու ջանքերին», - ասել է Ֆրանսիայի արտաքին քաղաքական գերատեսչության ղեկավարը՝ պատասխանելով բացահայտ սադրիչ հարցին այն մասին, թե «ինչ քայլեր է ձեռնարկում Ֆրանսիան, որպեսզի բացառել էսկալացիան և Ադրբեջանի հնարավոր ագրեսիան»։
 
Ակնհայտ է, որ մենք գործ ունենք մեր հասցեին հերթական անհեթեթ հարձակման հետ։ Ընդ որում, դա անհեթեթ է մի շարք պատճառներով։ Առաջինը, ավելի քան քառորդ դար այդ Հայաստանն էր օկուպացիայի տակ պահում Ադրբեջանի տարածքների 20%-ը՝ անտեսելով միջազգային իրավունքը և Անվտանգության խորհրդի չորս բանաձևերը, այլ բոլորովին էլ ոչ ընդհակառակը։
 
Երկրորդը, իր էությամբ կոմիկական է Ադրբեջանին մեղադրելու փորձը մի բանի համար, որն իրականում գոյություն չունի, բայց որը երևակայում է պաշտոնական Փարիզը։ Նույն «հաջողությամբ» ցանկացած այլ երկիր կարող էր Ֆրանսիային մեղադրել «Մարս մոլորակի դեմ հնարավոր ագրեսիայի» մեջ։ Սակայն մենք վաղուց արդեն սովոր ենք, որ պաշտոնական Փարիզը պատրաստ է առաջնորդվել ոչ թե փաստերով, այլ առասպելներով, ավելի հաճախ հայկական ծագումով, և միևնույն ժամանակ շտապում է իրեն վերագրել մի բան, որը նույնիսկ մոտ չէ դրան։
 
«Մենք ողջունեցինք փաստաթղթի տեքստի շուրջ համաձայնեցումը և Ադրբեջանին կոչ ենք անում ստորագրել այն», - Բարոն արել է բացարձակապես վերացական հայտարարություն, բացի այդ էլ միանգամայն անհասկանալի է, թե ում համար։ Հատկապես այն լույսի ներքո, որ երեկ Հայաստանի ԱԳՆ ղեկավար Արարատ Միրզոյանը նշել է, որ Հայաստանը ունի հստակ տեսլական. անհրաժեշտ է նորմալացնել հարաբերությունները Ադրբեջանի և Թուրքիայի հետ՝ հարգելով միմյանց ինքնիշխանությունն ու տարածքային ամբողջականությունը։ «Մենք գիտենք, որ խաղաղությունը հեշտ չի տրվում, դա երկարատև գործընթաց է, որը առաջ է մղվում համարձակ դիվանագիտությամբ, փոխըմբռնմամբ և վստահության հաստատմամբ», - ասել է նա։
 
Բացի այդ, երեկ արտահայտվել է նաև Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը՝ հայտարարելով, որ անձամբ կնախաձեռնի փոփոխություններ Հայաստանի հիմնական օրենքում, եթե Սահմանադրական դատարանը չհաստատի Ադրբեջանի հետ խաղաղ պայմանագիրը։
 
Ըստ էության, սա Փաշինյանի խոստովանությունն է այն մասին, որ Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև խաղաղ պայմանագրի ստորագրման հետաձգման պատճառը պաշտոնական Երևանի՝ մինչև կապտելու աստիճանի «խորամանկ քայլեր»  անելու փորձերն են։
 
Ադրբեջանը, որը խաղաղության գործընթացը նախաձեռնել է իր ինքնիշխանության և տարածքային ամբողջականության վերականգնումից անմիջապես հետո, միշտ և հստակորեն նշել է Հայաստանի հետ մեծ խաղաղ պայմանագիր կնքելու հիմնական խոչընդոտները։ Եվ առաջին հերթին խոսք է գնացել Հայաստանի Սահմանադրության մեջ փոփոխություններ կատարելու անհրաժեշտության մասին, որի նախաբանը պարունակում է տարածքային պահանջներ Ադրբեջանի և Թուրքիայի նկատմամբ։ Եվ միայն հիմա, հայկական կողմից պաշտոնական Բաքվի արդարացված պահանջները կատարելուց խուսափելու փորձերի վրա անօգուտ վատնած երկար ժամանակ հետո, մենք Փաշինյանից լսեցինք մի բան, որը նման է կառուցողական քայլերի պատրաստակամությանը։ Բայց դրանք, հատուկ ընդգծենք՝ առայժմ միայն խոսքեր են։
 
Ցանկացած դեպքում, Ֆրանսիայի ԱԳՆ ղեկավարին հարկավոր էր իր պահանջները հասցեագրել ոչ թե Ադրբեջանին, այլ Հայաստանին։ Սակայն, ինչպես արդեն մեկ անգամ չէ, որ համոզվել ենք, Մակրոնը և նրա դրածոները չեն կարող օբյեկտիվ լինել հայ-ադրբեջանական կարգավորմանը վերաբերող հարցերում։ Եվ պարոն Բարոն՝ դրա վառ օրինակն է։
 
«Ես շատ եմ մտահոգված սահմանին (հայ-ադրբեջանական) լարվածության աճով։ Հուսով եմ, որ տեղում ծավալված եվրոպական առաքելությունը կարող է ընդլայնվել, որպեսզի  այդ լարվածությունը վերահսկելու և զսպելու հնարավորություն ունենալ։ Այժմ անհրաժեշտ է ստորագրել խաղաղ պայմանագիր և ազատ արձակել կամայականորեն ձերբակալվածներին և բանտարկվածներին», - հայտարարել է նա ապրիլի կեսերին՝ Լյուքսեմբուրգում ԵՄ-ի արտաքին գործերի խորհրդի նիստից առաջ։
 
Ե՛վ այն ժամանակ, և՛ հիմա ուրվագծվում է նույն պատկերը՝ պաշտոնական Փարիզը ձեռնարկում է անփույթ փորձեր իր ակտիվում գրանցելու այն, ինչը իրականում հանդիսանում է իր պասիվը։
 
Մակրոնական Ֆրանսիան կաշվից դուրս է գալիս, որպեսզի խոչնդոտել միջազգային իրավունքի հաղթանակին, Ադրբեջանի ինքնիշխանության ու տարածքային ամբողջականության վերականգնմանը։ Եվ երբ այս բոլոր ճիգերը ձախողվեցին, այնտեղ սկսեցին շահարկել Ֆրանսիայի հետ ոչ մի կապ չունեցող հարցերով։
 
Եվ Ֆրանսիայի ԱԳՆ ղեկավարի ներկայիս ելույթը նույն «աբսուրդի օպերայից» է, որը Բաքվում ոչ ոք չի պատրաստվում լսել։ Միակ բանը, որ մենք կարող ենք անել՝ դա խորհուրդ տալ պարոն Բարոյին և ի դեմս նրան ողջ Ելիսեյան պալատին, չներկայացնել իրենց այդքան անհաճելի լույսի ներքո՝ փորձելով թաքցնել ակնհայտը։
 
Եվ այստեղ խոսքը ոչ միայն պաշտոնական Փարիզի կողմից Բաքվի և Երևանի միջև արդար խաղաղությամբ շահագրգռված կողմ ներկայանալու փորձերի, այլ նաև դեմքին ապտակի մասին է, որը բուռն քննարկվում է ամբողջ աշխարհում, չնայած Ելիսեյան պալատը հերքում է դրա փաստը։