Բլոկ Ադա Պետք չէր արթնացնել չարիքը

«Արցախի» շրջափակումը շարունակվում է։ Չնայած ընդունվող զանգերին այն մասին, որ ճանապարհը բաց է, դա այդպես չէ, քանի որ ճանապարհի եզրերին կան ադրբեջանցիներ, ովքեր երբ ուզեն, կարող են կանգնեցնել մեքենաները»։ Այս մասին ֆեյսբուքյան իր էջի եթերում հայտարարել է՝ ղարաբաղյան ավազակախմբերի «պետնախարար» Ռուբեն Վարդանյանը։

«Նրանք պետք է հեռանան և չխանգարեն մեքենաների երթևեկությանը։ Սա միակ ընդունելի լուծումն է, քանի որ եթե մենք ընդունենք, որ նրանք կարող են կանգնել այնտեղ և որոշել, թե որ մեքենան կանգնեցնել, որ մեքենան չկանգնեցնել, սա կդառնա անցակետի ստեղծման հնարավորություն»,- ասել է նա։

Շարման, շարման, qadovu alım։ Ընկեր Վարդանյանը համարում է, որ ցուցարարները պետք է հեռանան (զվարճալի, բայց անիրագործելի ցանկություն), մտավախություն ունի, որ հատկապես մենք կորոշենք, թե որ մեքենան կանգնեցնենք, որը ոչ (այո, մենք և կանենք), և կարծում է, որ ակտիվիստների գործողությունները կհանգեցնեն անցակետի ստեղծմանը։ Բի՜նգո։ Իհարկե կհանգեցնի: Եվ անցակետը՝ դա միայն սկիզբն է։ Որովհետև բնապահպանական մոնիտորինգից հետո մենք պլանավորում ենք անցկացնել՝ ժողովրդագրական, երկրաբանական, օդերևութաբանական և շատ ավելի ուրիշ բաներ։ «Պլանները վիթխարի են»։ Առանձնահատուկ ուշադրություն է հատկացվելու բեռնատարներին։ Որովհետև հենց դրանցով են արտահանվում մեր բնական պաշարները։ «Մոլիբդեն կա՞: Իսկ եթե գտնե՞մ»: Այնպես որ, ամեն ինչ և բոլորը ենթարկվելու են մանրակրկիտ ստուգման։ «Հաշվառում և վերահսկում»։

Ֆինանսական հետախուզությունը, ինչպես ես մեկ անգամ չէ, որ ընդգծել եմ, պակաս կարևոր չէ, քան ռազմական հետախուզությունը։ «Փողերի մասին տեղեկատվությունը միշտ կարելի է ստանալ փողի դիմաց, կամ մի փոքր ուշադրություն դրսևորելով»։ Լարված հետևել հակառակորդի դրամական հոսքերին. ինչ, ինչքան, ում և որտեղից՝ երկրորդ կարևորագույն խնդիրն է՝ բանակի հզորացումից հետո։ Մի փոքրիկ օրինակ. Հերբ Մեյերը, ԿՀՎ-ի ղեկավար Քեյսիի օգնականը, իր պետի ուշադրությունը հրավիրել է ոսկու շուկայում դինամիկայի վրա: 1980 թվականին ԽՍՀՄ-ը համաշխարհային շուկա էր դուրս բերել 90 տոննա, իսկ 1981 թվականին՝ արդեն 240 տոննա։ Այս տեղեկատվությունը հնարավորություն տվեց շտկել Արևմուտքի կուրսը դեպի ԽՍՀՄ-ի տնտեսական թուլացմանը։ Իսկ հիմա՝ ուշադրություն, տեղեկատվություն հայկական արտահանման մասին, բոլոր տվյալները բաց աղբյուրներից են. 2014 թվականին Հայաստանից արտահանվել է 3,6 տոննա ոսկի, ինչը 870 կգ-ով ավելի է, քան 2013 թվականին։ Հայաստանից ոսկու արտահանման ծավալները սկսեցին աճել 2009 թվականից։ Այդ ժամանակ Հայաստանից արտահանվել էր 1,86 տոննա ոսկի, այն ժամանակ, երբ 2008 թվականին այն ընդամենը 252 կգ էր։ Ի՞նչ եք կարծում, այս ոսկին միայն Սոթքի (Զոդ, ըստ մեր տեղանունով) հանքավայրի այն մասից է, որը գտնվում է Հայաստանու՞մ։ Կասկածում եմ, որ ոչ, և նույնիսկ ենթադրում եմ, որ Հայաստանի արտահանած ոսկու մեծ մասը մեր Ղարաբաղից է։ Մեր համապատասխան մարմիններն ստուգելու և ինչի վրա խորհելու բան ունեն։ Եվ սկսել, կարծում եմ, պետք է բեռնատարների ստուգումից: Կարելի է բարեկամաբար. «խնդրեմ, բացեք թափքը»: Եվ կարելի է վատ ձևով. «այն կողաշրջվել է, տես հանքաքարը և թափվել է»:

Վարդանյանի մտավախությունները հասկանալի են։ Հասկանում է, որ «ամեն ինչ կարող է սկսվել ցանկացած պահի», դրա համար էլ ներվայնանում է։ Հույս է դնում նրա վրա, որ մենք հետ ենք կանգնելու մեր պահանջներից, հույս ունի, որ ցուցարարները կգնան, հույս ունի, որ հրաշք տեղի կունենա։ Բայց «հրաշքի վրա հույս դնելը» ռազմավարություն չէ։ Այն կարող է գործել՝ լինի դա նշանակության, լինի դա հանգամանքների շատ և շատ նեղ շրջանակում, իսկ խաղադրույք կատարել «փողոցում փողով դրամապանակ կգտնեմ»-ի վրա՝ ընդհանրապես պետք չէ: Չես գտնի, ես արդեն փորձել եմ։ Եվ հիմա նա ամենից շատ հիշեցնում է անեկդոտից գնչուին, երբ նրան հարցրել են, իբրև, երբ թագավոր դառնաս, ի՞նչ ես անելու։ «Ինչպե՞ս թե ինչ՝ զարմացել է նա։ «Կգողանամ հազար ռուբլի և կփախչեմ»: Այսինքն՝ գնչուն հասկանում է, որ եթե նույնիսկ թագավոր դառնա, միևնույն է, դա իր տեղը չի, և հետևաբար անեկդոտում հիմնական միտքը ոչ թե «հազար ռուբլին» է, այ հատկապես «կփախչեմ»-ը։

Տես ընկեր Վարդանյանին ես խորհուրդ կտաի օրինակ վերցնել գնչուից և փախչել։ Բայց փողերը պետք է վերադարձնել, այդ դեպքում, և միայն այդ դեպքում մենք դրությունից դուրս կգանք առանց ավելորդ աղմուկի և արյունահեղության։ Ազնիվ խոսք։ Մեզ չէ որ շատ բան պետք չէ, բայց մեզ շատ է հարկավոր մեր ոսկին, պղինձն ու մոլիբդենը։ Բացի դրանից, մեզ պետք է, որպեսզի անջատականները նվնվան ու տառապեն, քանի որ վաղը նրանց համար ավելի վատ է լինելու, և նրանց թիվը ավելի քիչ է լինելու, քան երեկ էր։ Կլինի ավելի ցուրտ, ավելի տխուր և ավելի քաղցած: Որպեսզի նրանք ապուրի մեջ բզեզը մսի տեղ դնեն։ Եվ բոլոր ապօրինի արդյունահանված ռեսուրսներն ու նյութական արժեքները պետք է բռնագրավվեն հօգուտ պետության։

Անցակետը՝ լինելու է։ Ահա այդ ժամանակ ամեն ինչ կլինի բոլորովին ուրիշ ձևով, կլինի արդար ու ճիշտ։ Ինչպես երգում էր Վլադիմիր Սեմենովիչը, «ոտքերը պետք է թափահարեք, մեկ էլ տեսաք ինչ որ բան և կհնչի»։ Կթափահարենք, քանի որ հանգամանքները կազմավորվում են ի օգուտ մեզ։