Հայաստանը Ադրբեջանը «երկաթե բռունցքով» հարվածներ է հասցնում «Կարթագենը պետք է ոչնչացվի»

Սեպտեմբերի 12-ի լույս 13-ի գիշերը Հայաստանի զինված ուժերի ստորաբաժանումները լայնածավալ սադրանք են իրականացրել՝ ադրբեջանա-հայկական պետական սահմանի Դաշքեսանի, Քելբեջարի և Լաչինի ուղղությամբ։ Հայկական ստորաբաժանումները տարբեր տրամաչափի զինատեսակներից, այդ թվում նաև ականանետերից ինտենսիվ կրակի են ենթարկվել Ադրբեջանի վերոնշյալ շրջանների տարածքում տեղակայված ադրբեջանական բանակի որոշ դիրքերը, ապաստարանները և հենակետերը։ Ի պատասխան, ադրբեջանական բանակը անհրաժեշտ միջոցներ է ձեռնարկել Հայաստանի զինված ուժերի կրակակետերը ճնշելու և ռազմական բախումների մասշտաբների ընդլայնումը կանխելու համար։

Չի կարելի ասել, որ հայկական կողմի գիշերային սադրանքն անակնկալ է եղել Ադրբեջանի համար։ Ոչ, ամեն ինչ եղել է սպասելի։ Չէ որ, եթե վերլուծել վերջին շաբաթների իրադարձությունները, ապա պարզ է դառնում, որ Երևանը նպատակաուղղված գնում էր դեպի իրավիճակի սրման։ Ինքնուրույն, կամ նրան այդ ուղղությամբ ակտիվորեն մղել են որոշակի ուժեր և երկրներ։ Եվ սրանք դատարկ խոսքեր չեն։ Նախ՝ իրենց վրա ուշադրություն են գրավում ցավագին կերպով 44-օրյա պատերազմին նախորդած իրավիճակը հիշեցնող Ադրբեջանի պաշտնպանության նախարարության օգոստոսյան և սեպտեմբերյան ամփոփագրերը՝ հազվադեպ է մեկ օր անցել առանց Լաչինի, Քելբեջարի, Գեդաբեկի, Թովուզի, Դաշքեսանի տարբեր ուղղություններով հայկական կողմի սադրանքների մասին հաղորդագրությունների։ Միաժամանակ ադրբեջանական կողմը արձանագրել է Ադրբեջանի սահմանների երկայնքով Հայաստանի ԶՈւ-ի հարձակողական նշանակության սպառազինության, ծանր հրետանու և անձնակազմի կուտակումներ, ինչը հստակ վկայում էր, որ Երևանը պատրաստվում է լայնածավալ ռազմական սադրանքի։ Ինչը իրեն չստիպեց սպասել սեպտեմբերի 13-ի գիշերը։

Երկրորդը, չի կարելի չնշել Հայաստանում ԱՄՆ-ի Կովկասի հարցերով բանակցությունների հատուկ ներկայացուցիչ Ֆիլիպ Ռիկերի Հայաստանում երեք օր գտնվելու փաստը։ Եվ ամերիկացի դիվանագետի Երևանում այդքան երկար մնալը չի կարող չհանգեցնել որոշակի մտքերի։ Հայկական կողմի պաշտոնական հաղորդագրությունների համաձայն, Երեւանում Ռիկյորը հանդիպել է Հայաստանի Հանրապետության պաշտոնական անձանց հետ, որպեսզի «քննարկել Հայաստանի և Ադրբեջանի կողմից երկարաժամկետ խաղաղության հասնելու և հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման դիվանագիտական ջանքերին ԱՄՆ-ի աջակցությունը»։ Մեր հիշողության մեջ սա միշտ շտապող ամերիկացիների կողմից տարածաշրջանային օրակարգի առաջին նման երկար «քննարկումն» է։ Բայց փաստ է, որ Ռիկյորի Վրաստան մեկնելուց անմիջապես հետո, Հայաստանի զինված ուժերը ավելացրել են Ղարաբաղում և հայ-ադրբեջանական սահմանին զինված սադրանքների ինտենսիվությունը։ Բացի այդ, չի կարելի հաշիվներից դուրս նետել ՀՀ պաշտպանության նախարար Պապիկյանի վերջերս ԱՄՆ կատարած այցը, որտեղ նա նույնպես մի շարք հանդիպումներ է անցկացրել։ Եվ անմիջապես սկսվում է Ադրբեջանի տարածքների գնդակոծությունը։ Պատահականությո՞ւն է։ Զուգադիպությու՞ն է։ Սպասելի օրինաչափությու՞ն է։ Ժամանակը ցույց կտա.

Երրորդը, ուշագրավ է, որ չնայած կայացած բանակցություններին, որոնք տեղի են ունեցել ինչպես Բրյուսելում ամենաբարձր մակարդակով, այնպես էլ Մոսկվայում՝ փոխվարչապետների մակարդակով, և նույնիսկ չնայած Բաքվի բարի կամքի հերթական ժեստին, որը օրերս Հայաստան վերադարձրեց հինգ հայ զինծառայողների՝ Երեւանը բոլորովին չի շտապում շարժվել խաղաղ պայմանագրի, սահմանների սահմանազատման եւ Զանգեզուրի միջանցքի ապաշրջափակման ուղղությամբ։ Փոխարենը, «քարերի երկրի» ղեկավարությունը, ակնհայտորեն ընդդիմությունից վերցնելով հայկական պետականության համար կործանիչ ռևանշիզմի գաղափարը՝ իրականացնում է լայնամասշտաբ սադրանքներ։

Միանգամայն սպասելի է, որ ի պատասխան պաշտոնական Երեւանի նման պահվածքի, Բաքվում, մեր տվյալներով, Հայաստանին խաղաղություն պարտադրելու մասին հստակ որոշում է ընդունվել։ Բաքվում հասկանում են, որ չի կարելի թույլ տալ Հայաստանում ռեւանշիզմի աճ։ Նշանակում է, որ «Կարթագենը պետք է կործանվի»։ Հիմնովին: Մինչև «ամենաչարչարվածի» գանգուղեղից մասին սադրանքի և ռևանշի մասին ցանկացած մտքի անդառնալի հեռացմանը։ Ադրբեջանական բանակը նման բան կարող է անել ոսերչական ճշգրտությամբ՝ փոշու վերածելով միայն սադրիչ երկրի ռազմական ենթակառուցվածքը, դրանով հանդերձ խուսափելով քաղաքացիական օբյեկտներին հարվածներից։ Այս մարտավարությունը ադրբեջանական բանակի կողմից կիրառվել է 2020 թվականի աշնանը կիրառվում է և հիմա, ի տարբերություն՝ Ադրբեջանի Գյանջա, Բարդա, Թերթեր, Մինգեչևիր խաղաղ քաղաքները ռմբակոծած հայկական զինուժի։

Չենք ուզում օգտագործել Հայաստանի առանց այդ էլ ձանձրացրած դենացիֆիկացման և դեմիլիտարիզացման մասին արտահայտությունները, բայց հայկական ռազմական մեքենան պետք է մեկընդմիշտ լուծարվի։ Հայաստանի ռազմաքաղաքական ղեկավարության գործողությունները մեզ ուղղակի ուրիշ ելք չեն թողել։ Եվ հիմա Ադրբեջանը գնալու է մինչև վերջ։ Իսկ Փաշինյանն էլ, հին բարի ավանդույթի համաձայն, նստել է հեռախոսի մոտ՝ զանգահարելով Ռուսաստանի և Ֆրանսիայի մայրաքաղաքներ՝ Պուտինից և Մակրոնից օգնություն աղաչելով։ Սակայն, դա դժվար թե նրան օգնի։ Խոսակցություններն ու հորդորներն մնացին հետևում, գործի է անցնում Ադրբեջանի «երկաթե բռունցքը»։