Չափից անց ցինիզմ. Հայաստանի հանցագործությունների մասին՝ ոչ մի խոսք Ոչ ոք չի մոռացվել, ոչինչ չի մոռացվել

Այս լուրը ապշեցնում է։ Ինչպես արդեն հաղորդվել է, արտաշիրման են ենթարկվել Գուբադլիի շրջանի Մելիքահմեդլի գյուղում և Զանգիլանի շրջանի Վեժնելի գյուղում հայտնաբերված դիակների մնացորդները, որոնք ենթադրաբար պատկանում են Առաջին ղարաբաղյան պատերազմի ժամանակ անհետ կորած Ադրբեջանի քաղաքացիներին։ Ադրբեջանի Հանրապետության զինվորական դատախազությունը՝ միանգամայն իրավաչափորեն 103-րդ (ցեղասպանություն), 107-րդ (բնակչության տեղահանում կամ հարկադիր վերաբնակեցում), 120.2.12 (դիտավորյալ սպանություն) հոդվածներով և ադրբեջանական քրեական իրավունքի այդչափ լուրջ նորմատիվ ակտերով քրեական գործեր հարուցել և նախաքննությունը արդեն անցկացվում է։

Եվ օկուպանտների անմարդկայնության, Առաջին ղարաբաղյան պատերազմի ընթացքում նրանց կողմից կատարված ռազմական հանցագործությունների սարսափելիության մասին վկայող նման բնույթի ապշեցնող հայտնաբերումները առաջին անգամ չեն։ Անցյալ տարվա մարտին Ադրբեջանի Ռազմագերիների, պատանդների և անհայտ կորած քաղաքացիների հարցերով պետական հանձնաժողովը հայտնել է, որ ադրբեջանական բանակի զինծառայողները Խոջալուի շրջանի Ֆարրուխ գյուղի մերձակայքում ինժեներական աշխատանքներ կատարելիս հայտնաբերել են առնվազն երեք մարդու մասունքներ։ Ընդհանուր առմամբ, անցյալ դարի 90-ականներին Ֆարրուխի բարձունքների համար մղվող մարտերում անհայտ կորել է 62 զինվորական, և հիմա ենթադրվում է, որ հայտնաբերվել է նրանցից երեքի մասունքները։ Մեր երկրի համար նույն արյունալի ժամանակահատվածում 46 ադրբեջանցի զինծառայող են անհետ կորել Ֆարուխի բարձունքի մոտ գտնվող Աղդամի շրջանի Փիրլեր գյուղում, ևս 11 մարդ՝ Ալիաղալը գյուղի ծայրամասում։

Ընդհանրապես, ադրբեջանական կողմի կորուստների թվերը աղաղակում են հայ օկուպանտների գազանային դաժանության, արյունարբության և ֆանատիզմի մասին։ Էլ չասած ավելի քան 12 հազար զոհերի մասին, այս պահին ավելի քան 4 հազար ադրբեջանցի համարվում է անհայտ կորած Ղարաբաղում առաջին պատերազմից հետո։ Սարսափեցնող թիվ է։ Եվ Բաքուն մեկ անգամ չէ, որ հարցի լուծմանն աջակցելու խնդրանքով դիմելով միջազգային հանրությանը՝ Երևանին հիմնավորված մեղադրել է այդ ադրբեջանցիների ճակատագրի մասին տեղեկությունները թաքցնելու մեջ։ Բայց պատասխանը՝ լռություն է։

Ադրբեջանցիների դեմ և ադրբեջանական հողի վրա նման աղաղակող, սարսափելի հանցագործություններ կատարելու համար Հայաստանի Հանրապետության դեմ ոչ մի պատժամիջոցներ չեն կիրառվել։ Առավել ևս, Հայաստանը գրեթե 30 տարվա ընթացքում բացահայտ անտեսել է Ադրբեջանի տարածքից օկուպացիոն ուժերի լիովին, անհապաղ և անվերապահ դուրս բերումը պահանջող ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի 1993 թվականի չորս բանաձեւերը։

Ու թեև Հայաստանը դրանով ակնհայտորեն դրսևորել է իր բարբարոսական, բացարձակապես ոչ քաղաքակիրթ էությունը՝ նրա դեմ միջազգային կառույցների կողմից ոչ մի սահմանափակում, ոչ մի քիչ թե շատ կոշտ գործողություններ չեն ձեռնարկվել։ Որպես արդյունք՝ հայկական անօրինական զինված կազմավորումները մինչև այժմ տեղակայվել են Ադրբեջանի Ղարաբաղի տնտեսական շրջանի տարածքում։ Եվ պաշտոնական Երեւանը երկրի Պնախարարության միջոցով համակարգում է նրանց գործունեությունը։ Այս ամենին գումարած՝ ՀՀ պետբյուջեից աշխատավարձեր և թոշակներ են հատկացվում ղարաբաղցի հայերին, ինչը նույնպես հանդիսանում է սադրանք, որը նախընտրում են չնկատել համաշխարհային հայության կողմից վարձահրավիրված Ֆրանսիայի, ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի և աշխարհի այլ երկրների քաղաքական գործիչները։

Նրանք լռում են 44-օրյա պատերազմի ժամանակ հայ զինվորականների հանցագործությունների մասին։ Չէ որ հենց Հայաստանն է հրթիռային հարվածներ հասցրել ադրբեջանական խաղաղ քաղաքներին։ Բալիստիկ հրթիռների և հրետանու կիրառմամբ Գյանջայի ռմբակոծումները։ Զոհվեցին 32 խաղաղ բնակիչներ, տասնյակ մարդիկ վիրավորվեցին։ Հայաստանի Զինված ուժերը նաև հրետանային և հրթիռային գնդակոծման են ենթարկել ադրբեջանական Բարդա քաղաքը, ինչի հետևանքով զոհվեց 29 մարդ։

Բայց սա դեռ ամենը չէ: Աճում է նաեւ Հայաստանի կողմից՝ արդեն 44-օրյա պատերազմի ավարտից հետո կատարված հանցագործությունների թիվը։ Հայկական խաղաղ տեռորի պատճառով իրենց կյանքը կորցրած Ադրբեջանի քաղաքացիների ցանկն անվերջ աճում է։ Օրերս Աղդամում Հայաստանի զինված ուժերի դիվերսիոն խմբի կողմից տեղադրված ականի պայթյունի հետևանքով ադրբեջանական բանակի զինծառայող է վիրավորվել։ Ընդհանուր առմամբ, 2020 թվականի նոյեմբերից 306 ադրբեջանցի զոհվել են ականներից և չպայթած զինամթերքից։ Այդ մասին «X» սոցիալական ցանցում հայտնել է Ադրբեջանի ԱԳՆ մամուլի ծառայության ղեկավար Այխան Հաջիզադեն։

Եւ ի՞նչ։ Որտե՞ղ է այդ հանցագործության համարժեք արձագանքը այդ նույն արևմտյան քաղաքական գործիչների, այդ միջազգային կազմակերպությունների կողմից, որոնք հիմա փորձում են ճնշում գործադրել պաշտոնական Բաքվի վրա։ Սակայն իրավիճակի ցինիզմը կայանում է և նրանում, որ ճնշում է գործադրվում երկրի՝ օկուպացիայի զոհի վրա։ Երկիր, որի քաղաքները հայ վանդալները վերածել են ավերակների։ Մի երկրի, որը ընդամենը պահանջում է տարածքային ամբողջականության սկզբունքի իրականացում։

Հայաստանի վրա, որի անձնագրերով տասնյակ հազարավոր հայեր ապրում են Ադրբեջանի Ղարաբաղի տնտեսական շրջանում, ոչ ոք ճնշում չի գործադրում։ Ընդհակառակը, մենք տեսնում ենք գրեթե բացահայտ աջակցություն ղարաբաղցի անջատողականներին։ Ովքեր շատ ուրախ են Եվրամիության արտաքին քաղաքականության ծառայության սկանդալային հայտարարությունից այն մասին, որ «ղարաբաղցի հայերի համար կարևոր է համախմբվել փաստացի ղեկավարության շուրջ»։

Իսկ նաև ոգևորված ընդում են տարբեր ամերիկացի կոնգրեսականների և սենատորների կողմից՝ Ադրբեջանին ինչ որ բանին կոչ անող, բայց Հայաստանին կատարած հսկայական հանցագործությունների համար չդատապարտող հայտարարություններով։ Համաշխարհային հայության կողմից վարձահրավիրվածներից զատ է Լուիս Մորենո Օկամպոն, ով իրեն դիրքավորում է որպես անկախ փորձագետ։ Եթե նա իսկապես պարկեշտ, օբյեկտիվ և անկախ լիներ, ապա բարձրաձայն կհայտարարեր Ադրբեջանի դեմ Հայաստանի բոլոր սարսափելի հանցագործությունների մասին։ Բայց նա լռում է՝ ապացուցելով իր կաշառվածությունը։ Հավասարապես նույնը կարելի է ասել բոլորի մասին, ովքեր Ադրբեջանի աչքում փուշ են փնտրում, չնկատելով Հայաստանի երկու աչքում գերանների պահեստը։

Աքպեր Հասանով