Համառությունը բնածին է ու պարտադրված Երեւանում ջղաձգորեն են արձագանքում Ալիեւի հարցազրույցին

Երևում է, Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի՝ Դմիտրի Կիսելևին տված հարցազրույցը՝ տագնապանքին մոտ զգացմունքներ է առաջացրել Հայաստանում։ Հատկապես դժվար է, ակնհայտորեն, տեսնել, թե ինչպես է ռուս լրագրողը գլուխը հավանությամբ թափ տալիս՝ Հայաստանի և նրա հովանավորների վերաբերյալ Ալիևի հայտարարություններին։ Եվ մղձավանջի մեջ հայ տղամարդը չէր կարող երազում տեսնել դա: Երեւանում (արդյո՞ք միայն) որոշել են ջղայնանալ և «պատասխան տալ»։ Այսպես, Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը մտադրվել է այսօր հարցազրույց տալ, որում կանդրադառնա տարածաշրջանում տիրող իրավիճակին և խաղաղ գործընթացի մասով ընթացիկ դրությանը, ինչպես նաև պատասխանել՝ «Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի նախօրեին հնչեցրած հայտարարություններին, մեղադրանքներին և պահանջներին»։
 
Իսկ առայժմ, Փաշինյանը իր խոսքային ապարատը պատրաստում է  գիտակցության կազուիստական հոսքի նոր գծի մշակմանը՝ «առաջին մարտը» ընդունելու իրավունքը այսօր ստացել է Հայաստանի Հանրապետության  Ազգային ժողովի պաշտպանության և անվտանգության հարցերով կոմիտեի նախագահ Անդրանիկ Քոչարյանը։ Նա մեկնաբանել է Իլհամ Ալիևի հայտարարությունը այն մասին, որ Հայաստանը մահաբեր զենք է ստանում իր հովանավորներից։
 
«Իրականում, Հայաստանը իր զինված ուժերը արդիականացնում է պաշտպանության, այլ ոչ թե հարձակման համար։ Մենք գնում ենք բացառապես պաշտպանական համակարգեր և մտածում ենք խաղաղության մասին»,- հայտարարել է Քոչարյանը։
 
Այս պնդումը, մեղմ ասած, մոլորեցնում է։ Բաքուն մեկ անգամ չէ, որ հրապարակել է տեղեկություններ Հայաստանին մատակարարվող սպառազինության բնույթի մասին, որոնց մեջ կան նաև հարձակողական զինատեսակներ։ Իսկ Քոչարյանն էլ պնդում է, որ Հայաստանը ձեռք է բերում միայն հակաօդային պաշտպանության և հակահրթիռային պաշտպանության համակարգեր։ Այդ դեպքում նա թող պատասխանի, թե ինչի՞ համար են նախատեսված «Pralay,» մարտավարական բալիստիկ հրթիռները, որոնք Հայաստանը նախատեսում է գնել Հնդկաստանից։ Հուշում՝ այս հրթիռները ունեն 150-ից մինչև 500 կմ գործողության շառավիղ և կարող են արձակվել շարժական կայանից:
 
Ադրբեջանը իհարկե,  ունի հրթիռներ, որոնք կարող են խոցել Հայաստանի ցանկացած կետը, և դա միանգամայն բնական է, քանի որ մենք Երևանին չենք վստահում։ Այստեղ շատ կարևոր է պարզաբանել, որ նման իրավիճակը կապված է Հայաստանի կողմից մեր տարածքների օկուպացիայի երեսնամյա քաղաքականության հետ։ Հիմա, կապիտուլյացիայից հետո, Հայաստանը պետք է ապացուցի, որ Ադրբեջանի նկատմամբ ագրեսիվ պլաններ չունի։ Եվ նման ապացույցներից մեկը կլիներ հարձակողական սպառազինության բացակայությունը։ Եկեք դա համեմատենք պարտված Գերմանիայի կարգավիճակի հետ, որը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում կրած պարտությունից անմիջապես հետո, ապառազմականացվեց։ Ըստ գաղափարի, Հայաստանին նույն ճակատագիրը պետք սպասեր, սակայն մենք հասկանում ենք, որ Ադրբեջանին արդար պատերազմից և իր հողերը վերադարձնելուց հետ պահել չկարողացած մեծ տերությունները երբեք թույլ չեն տա, ինչպես իրենց է թվում, «Հայաստանի լիակատար նվաստացումը»։ Սակայն իրերի նկատմամբ մեր սթափ վերաբերմունքը չի նշանակում, որ մենք աչք ենք փակելու Հայաստանի չափից ավել սպառազինության վրա։
 
Այնուհետև, և դա պակաս հետաքրքիր չէ, Քոչարյանը մեկնաբանել է նախագահ Ի.Ալիևի հայտարարությունը պայմանական սահմանին ԵՄ-ի առաքելության գործունեությունը դադարեցնելու պահանջի մասին։
 
«ԵՄ-ի դիտորդական առաքելությունը կավարտվի, եթե ստորագրվի խաղաղ պայմանագիրը։ Մեր զինված ուժերը պետք է հասցվեն այնպիսի մակարդակի, որպեսզի կանխեն ցանկացած ագրեսիա»,- ասել է Քոչարյանը։
 
Պատգամավորի խոսքերից ստացվում է, որ ԵՄ-ի առաքելությունն ինչ-որ կերպ Հայաստանին պաշտպանում է Ադրբեջանի կողմից ցանկացած գործողություններից։ Այստեղ պետք է անմիջապես վերապահում անել, որ Ադրբեջանը չի նախատեսում առաջինը ռազմական գործողություններ իրականացնել Հայաստանի դեմ, սակայն հակառակորդի զինված սադրանքին մեր պատասխանը կհետևի անհապաղ։ Եվ նման պատասխանի դեպքում, առաքելության ներկայությունը որևէ զսպող դեր չի խաղա, էլ չասաց այն մասին, որ եվրոպացիները չեն պատրաստվում կռվել Ադրբեջանի հետ։ Բարեբախտաբար, կա դրա ապացույցը՝ միթե՞ ԵՄ-ի առաքելությունը  Հայաստանի զինված ուժերին ինչ-որ կերպ փրկեց «Հատուցում» գործողությունից՝ այս տարվա փետրվարին, երբ ի պատասխան Երևանի զինված սադրանքի՝ Ադրբեջանի ԶՈւ-ն ջախջախիչ հարված հասցրեց պայմանական սահմանին հայկական բանակի դիրքերին։
 
Իսկ միգուցե Հայաստանը և նրա հովանավորները պլանավորում են առաքելությունը վերածե՞լ ՆԱՏՕ-ի լիարժեք ռազմաբազայի: Այդ դեպքում ինչո՞ւ ենք ձեզ հետ խոսում։ Հավանաբար, պետք է գործերը վարել անմիջապես Վաշինգտոնի հետ՝ առանց խոսքը թաքուն մեկ արած հայ միջնորդների տեսքով միջադիրի։
 
Այն ամբողջ հապճեպությամբ, որով Երևանը փորձեց պատասխանել Բաքվին, ինչպես միշտ, զգացվում է՝ բնակչության շրջանում իշխող կուսակցության վարկանիշի հետագա անկումը կանխելու ձգտում։ Փաշինյանը փորձում է ժողովրդին «վաճառել» այն միտքը, որ արտաքին քաղաքականության դիվերսիֆիկացման իր քաղաքականությունը տալիս է իր պտուղները, և Արևմուտքը սարի պես կանգնած է իրենց թիկունքում։ Միևնույն ժամանակ, Երևանի կեցվածքում հստակորեն նկատվում է ինքնին Արևմուտքի ստվերը, որը Հայաստանին մանևրելու դաշտ չի թողնում և Հայաստանին ստիպում է հետընթաց չենթադրող հայտարարություններ անել։
 
Ըստ ամենայնի, խաղաղությունը դեռ երկար ժամանակ չի լինի։ Իր արտաքին կուրատորների քմահաճույքներից կախված՝ Հայաստանի համար դա կարող է ցավալի երկար լինել: