Մանր սադրիչ Սարգսյանի տառապանքը փորձում է հիշեցնել իր մասին

Այսօր մենք ևս մեկ անգամ համոզվեցինք, որ Հայաստանի տարածքային պահանջները Ադրբեջանի դեմ չեն դադարել: Հարևան երկրում իր ղեկավարության, այդ թվում՝ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի լուռ համաձայնությամբ, նշել են այսպես կոչված. «արցախի անկախության օրը»: Անջատողական խունտայի վերջին ղեկավար Սամվել Շահրամանյանն իր ոհմակի հետ այցելել է Եռաբլուր զինվորական պանթեոն։

Դա սադրանք էր, որը կարելի էր կանխել, բայց այնուամենայնիվ եղավ։ Ցանկացած արդարացում, որը կարող է հնչել Երևանի պաշտոնյաներից կամ Հայաստանի հովանավորներից Փարիզում, Վաշինգտոնում, Բրյուսելում և այլ մայրաքաղաքներում, այլևս նշանակություն չունի։ Սա բոլորս տեսել ենք մեր աչքերով։ Եվ մենք կրկին եզրակացություններ արեցինք.
 
Այդ թվում նաև այն, որ նախկին ղարաբաղցի անջատողական, Հ: երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանը չի հրաժարվում իշխանության վերադառնալու փորձերից։ Ով այս օրը չի զլանել հիշեցնել ինքն իրեն: Նրա ելույթները ձանձրալի էին իրենց կանխատեսելիությամբ։ Իսկ իմ   կողմից ավելացնեմ՝ կոպտությամբ ու սադրանքով։ Բայց Սարգսյանի ուղեբեռում երբեք  էլ այլ բան չի եղել, չկա  և չի լինի:
 
Ուստի զարմանալի չէ, որ նա բերանից թռցրեց, թե «արցախի» հարցը պետք է վերադառնա միջազգային հարաբերությունների օրակարգ»։ Միայն այս տիրադը բավական է հասկանալու համար, որ մենք առջև կանգնած է  տարածաշրջանը նոր պատերազմի անդունդ մղող սադրիչը։ Բայց դա զարմանալի չէ, եթե հիշենք Սարգսյանի կենսագրությունը։ Ութ տարի Երևանի պետական ​​համալսարանում բանասեր սովորելուց հետո, աշխատանքի է անցել Երևանի էլեկտրատեխնիկական գործարանում՝ որպես խառատ  Մեղմ ասած՝ բանասերի գիտելիքների զարմանալի կիրառություն։
 
Ամենայն հավանականությամբ, Սարգսյանը երբեք մեծ գիտելիքներ ձեռք չի բերել և փորձել է ինչ-որ կերպ գումար աշխատել։ Բայց հետո նա ընտրեց կոմսոմոլիկի ճանապարհը: Ղեկավարության ցանկացած պատվեր կատարելու պատրաստակամությունը, օգտակար լինելը և ծառայողականությունը օգնեցին նրան դառնալ ԱՀ Կոմկուսի Ստեփանակերտի քաղկոմի պրոպագանդայի և ագիտացիայի բաժնի վարիչ, այնուհետև՝ Լեռնային Ղարաբաղի շրջկոմի առաջին քարտուղարի օգնական, իսկ հետո նաև  Ադրբեջանի ԿԿ Լեռնային Ղարաբաղի մարզկոմի առաջին քարտուղարիՀենրիխ Պողոսյանի օգնական:
 
Սարգսյանը հասկացավ, որ հանուն իշխանության պատրաստ է ամեն ինչի, նույնիսկ՝ հանցագործությունների։ Եվ այսպես, նա հասավ իր նպատակին՝ ճակատագրի հեգնանքի շնորհիվ միջակությունը բարձր դիրք գրավեց հայ քաղաքական աշխարհում։ Սկզբում եղել է ղարաբաղյան խմբավորման ղեկավարներից, իսկ հետո դարձել Հայաստանի ղեկավար։ Երկու դերերում էլ նա ռազմական հանցագործություններ է կատարել։
 
Այո, Սերժ Սարգսյանի ձեռքերը մինչև արմունկները թաթախված  են՝ ադրբեջանական և հայ ժողովուրդների արյան մեջ. Եվ հենց նա է փորձել արդարացում գտնել այնպիսի հրեշավոր հանցագործության համար, ինչպիսին Խոջալուի ցեղասպանությունն է։ Նրա խայտառակ և սկանդալային խոստովանությունը Թոմաս դե Վաալի հետ հարցազրույցում, երբ Սարգսյանը ըստ էության ցուցադրում էր հայ ավազակների ոճրագործությունը, նրան բնորոշում է շատ կոնկրետ։ Իսկ միջազգային իրավունքի համար նախատինք է, որ Սարգսյանը դեռ ազատության մեջ է, այլ ոչ թե Բաքվում նստած՝ վանդակում երկնքին նայելով, ղարաբաղյան խունտայի մյուս նախկին ղեկավարների կողքին։
 
Այսպես կոչված «ղարաբաղյան կլանի» անդամները երկար տարիներ պահպանել են իշխանությունը Հայաստանում՝ օգտագործելով իրենց արժանիքների փաստարկը ադրբեջանական հողերի օկուպացման գործում։ Այնուամենայնիվ, չարաշահումների և անօրինականությունների մասշտաբները, որոնք նրանք թույլ տվեցին, այնքան հսկայական էին, որ հանգեցրին «խորովածի հեղափոխությանը»: Արդյունքում Սերժ Սարգսյանը և «ղարաբաղյան կլանի» ներկայացուցիչները հեռացվեցին իշխանությունից։
 
Ուշադրություն դարձրեք, թե կոնկրետ ով է դա արել: Նիկոլ Փաշինյանն էր՝ միջակ պոպուլիստ: Այս ֆոնին արժե գնահատել ինչպես Սարգսյանի, այնպես էլ «ղարաբաղյան կլանի» այլ ներկայացուցիչների իրական ինտելեկտուալ և քաղաքական մակարդակը։
 
Զարմանալի չէ, որ Սարգսյանն այսօր փորձում է սադրիչ հայտարարություններով հիշեցնել իրեն՝ Հայաստանի բոլոր խնդիրների մեջ մեղադրելով գործող իշխանությանը։
 
«Այսօրվա իշխանությունները գնում են «արցախի» խնդիրը մոռացության տանելու ճանապարհով, հրաժարվում են»,- ասել է նա։ Դա պարզունակ սուտ էր։ Որովհետև Նիկոլ Փաշինյանը ևս շատ էր ցանկանում հայկական վերահսկողության տակ պահել ադրբեջանական բոլոր օկուպացված տարածքները։ Հենց նա էլ Խանքենդիում գոռում էր, թե «Ղարաբաղը Հայաստան է և  վերջակետ»։ Հենց նա էլ 2020 թվականի ամռանը հրահրեց ռազմական բախումներ Թովուզի շրջանում՝ ակնհայտորեն ՀԱՊԿ-ին Ադրբեջանի հետ պատերազմի մեջ ներգրավելու հույսով։
 
Հենց Փաշինյանը 44-օրյա պատերազմի ժամանակ ադրբեջանական խաղաղ քաղաքները ռմբակոծելու հրաման է տվել: Հայաստանի ներկայիս վարչապետն էր, որ 44-օրյա պատերազմից հետո էլ շարունակեց ֆինանսավորել և զինել ղարաբաղյան անջատողականներին։ Այսպիսով, Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության վերականգնումը տեղի ունեցավ Հայաստանի թե՛ նախկին, թե՛ ներկա իշխանությունների ծրագրերին հակառակ։
 
Եվ սա շատ լավ գիտի Սերժ Սարգսյանը։ Բայց նա ստում է, քանի որ ինքն իրեն հիշեցնելու այլ միջոց պարզապես չունի։ Հայաստանում Սարգսյանն ու նրա ընտանիքը համարվում են կոռուպցիայի խորհրդանիշներ. Եվ նաևյ այդ նա է, ով այդպես էլ Խանքենդի-Երևան չվերթի ուղեւոր չդարձավ։ Սերժիկը, ինչպես նրան անվանում էին դեռ կոմսոմոլական ժամանակներում, եղել և մնում է մանր սադրիչ: