Օսկանյանի քաղաքական հոգեվարքը Վերդյանն ու Շաֆիևը՝ Caliber.Az-կայքում

Հայաստանի արտաքին գործերի նախկին նախարար Վարդան Օսկանյանը Նիկոլ Փաշինյանին մեղադրել է Հայաստանի համար՝ Ղարաբաղի կորստին հանգեցրած դիվանագիտական, քաղաքական և ռազմաքաղաքական տգիտության մեջ։
 
Ինչպես  «News.am»-ը փոխանցում է Օսկանյանի խոսքերը. «Հիմա Փաշինյանը ուզում է մեկընդմիշտ փակել այս հարցը և այն ջնջել մեր հիշողությունից։ Դրա համար նրա առջև դրված է չորս խնդիր. փոխել Հայաստանի սահմանադրությունը, միջազգային ատյաններից հետ կանչել բոլոր հայցերը, լուծարել Մինսկի խումբը և այնքանով վատացնել Ղարաբաղի ժողովրդի վիճակը, որպեսզի նրանք լքեն Հայաստանը։
 
Այս ամենի մասին բացահայտ խոսում են և՛ Փաշինյանը, և՛ նրա կառավարության անդամները։ Մենք չպետք է թույլ տանք ղարաբաղյան հարցի փակումը, պետք է և՛ իշխանություններին, և՛ միջազգային հանրությանը ցույց տանք, որ հարցը մեզ համար փակված չէ և արցախահայությունը պետք է վերադառնա հայրենիք»,- նշել է նա։
 
Ինչի՞ է հասնում Օսկանյանը նման հայտարարություններով։ Միթե դրանք չե՞ն հակասում իրականությանը։ Ինչի՞ մասին է վկայում Հայաստանի նախկին իշխանական շրջանակների ներկայացուցչի նման հռետորաբանությունը։ Caliber.Az-ի այս հարցերին պատասխանել են հայտնի տեսաբանները:
 
Հայ վերլուծաբան և հրապարակախոս Իշխան Վերդյանը պնդում է, որ Վարդան Օսկանյանը անհանգստանալու բան ունի, քանի որ նա ինքը կանգնած է եղել «արցախի» գաղափարախոսության ճարտարապետությանը և շատ բան է արել այդ ուղղությամբ։
 
«Հիմա նրա ողջ կարիերան գտնվում է հարցականի տակ, և կարող է վերանայվել նրա այն ժամանակների վարքագիծը, երբ նա ղեկավարել է Հայաստանի ԱԳՆ-ն»,- պարզաբանում է փորձագետը։
 
Նա վստահ է, որ նման հայտարարություններ անելով, Օսկանյանը փորձում է պաշտպանվել՝ օգտագործելով սրբազան խոսքեր և ճնշում գործադրելով մարդկանց էմոցիաների վրա։
 
«Սա շատ լուրջ տարաբաժանք է, որովհետև Հայաստանի ժողովուրդը կարող է Օսկանյանին ցույց տալ, որ այսպես կոչված «արցախը» այնքան էլ արժեքավոր բան չէ երևանցու համար, ինչպես կարող է թվալ Օսկանյանին։ Եվ հիմա, ի դեպ, դատելով ամեն ինչից, ամեն ինչ դրան է գնում։
 
Ինքնին Օսկանյանի հաշվով կցանկանայի նշել, որ նա հայ հասարակության մեջ իրեն խորապես վարկաբեկած քաղաքական գործիչ է, և նրա խոսքերն այլևս ոչ մի կերպ չեն ազդում Հայաստանում սոցիալական միտումների վրա։ Ուստի նրա հոգեվարքը հատկապես խորհրդանշական ու էպիկական է թվում։ Անձամբ ես կարծում եմ, որ Օսկանյանը շանսեր չունի»,- եզրափակել է Վերդյանը։
 
Միջազգային հարաբերությունների վերլուծության կենտրոնի տնօրեն, դիվանագետ Ֆարիդ Շաֆիևը իր հերթին նշել է, որ ոչ միայն Օսկանյանն է նման հայտարարություններ անում։
 
«Ընդդիմության մեջ կան նաև այլ անձինք, ովքեր պարբերաբար նման բաժակաճառերով են հանդես գալիս Փաշինյանի դեմ։ Նրանք համարում են, որ նա «հանձնում է» Հայաստանի դիրքերը։ Իմ ծանոթ հայ փորձագետները ասում են, որ Օսկանյանը ոչ մի առանձնահատուկ անձնական հեղինակություն չունի։ Այո, նա Քոչարյանի օրոք եղել է արտաքին գործերի նախարար։ Բայց ինքը՝ Քոչարյանն էլ նույնպես այնքան հանրաճանաչություն չի վայելում։
 
Սակայն նման կարծիք հայ հասարակության մեջ իրոք կա՝ ռեւանշիստական գիտակցությամբ մարդկանց մոտ։ Իբր, պետք է ամեն ինչ դեն նետել ու մտածել միայն ռևանշի մասին։ Իսկ կան նաև երկրորդ տիպի ռեւանշիստներ, ովքեր հասկանում են, որ Հայաստանը հիմա ոչինչ անել չի կարող, բայց կարծում են, որ դրանով հանդերձ նա պետք է ձգտի ինչ-որ ռեզերվներ թողնել, որպեսզի հետագայում,  20-30 տարի հետո, վերադառնալ այդ հարցին։ Նման ռեզերվներից մեկն է հանդիսանում, իհարկե, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի պահպանումը։
 
Երկրորդը, շատ ավելի լուրջ ռեզերվը, նրանց կարծիքով, հանդիսանում են միջազգային դատարանները՝ այսինքն դրանց միջոցով Ադրբեջանի դեմ ինչ-որ որոշումներ կայացնելու հնարավորությունը։ Որովհետեւ եթե նրանց կողմից Հայաստանի օգտին ինչ-որ դրական որոշումներ լինեն, ապա հետագայում նա միշտ կարող է հիմնվել դրանց վրա։
 
Մեր մոտեցումը կայանում է նրանում, որպեսզի փոխադարձաբար հրաժարվել միջազգային ատյանների հայցերից: Սա հենց մեր առաջարկն էր, չնայած նրան, որ հենց Ադրբեջանը շատ ավելի մեծ հիմքեր ունի շարունակելու պահանջել միջազգային դատարանների միջոցով արդարության վերականգնումը։ Այսօր մեզ մոտ նույնպես հաճախ հարց են տալիս. իսկ ի՞նչ է լինելու փոխհատուցման հետ, Հայաստանի անօրինական գործողությունների դեմ հայցերի հետ։ Բայց փաստն այն է, որ եթե այս ամենը շարունակվի օրինական դաշտում, ապա, իհարկե, խաղաղություն չի լինի։
 
Այսինքն  միամտություն է ենթադրել, որ եթե մենք ինչ-որ բան ստորագրենք, իսկ հետո շարունակենք պայքարել օրինական դաշտում, ապա դա ինչ-որ կերպ թույլ կտա մեզ շարժվել դեպի իրական խաղաղության»,- ընդգծել է Շաֆիևը։