Յոթ փորձանք՝ մեկ պատասխան Խաղաղությունը միայն մեր պայմաններով

Հայկական կողմը մայիսի 10-ի երեկոյից ադրբեջանական բանակի դիրքերի դեմ ակտիվորեն կիրառում է թափառող զինամթերք (կամիկաձե անօդաչու թռչող սարքեր), այս պահի դրությամբ գրանցվել է հինգ հզոր պայթյուն։ Ակնկալվում է դրանց էլ ավելի լայնածավալ օգտագործում: Համաձայն նախնական տվյալների՝ խոսքը կարող է գնալ իրանական արտադրության անօդաչու սարքերի մասին։ Հակառակորդի կողմից թիրախային կրակոցների հետևանքով գլխից ծանր վիրավորվել է ադրբեջանական բանակի զինծառայող Մահմուդլու Մուսլիմ Վիդադի օղլուն։ Իրագործված սադրանքներն ընդլայնելու նպատակով, Հայաստանի զինված ուժերի ստորաբաժանումները շարունակում են խոշոր տրամաչափի հրանոթներից և ականանետերից գնդակոծել մեր դիրքերը։

Ինչ արած, պրակտիկան ցույց է տալիս, որ հարևանների հետ պետք է բացառապես վերաբերվել, ինչպես 2020-ին։ Կամ նույնիսկ ավելի կոշտ: Արժե նրանց շարքերը մի փոքր նոսրացնել՝ նրանք որոշ ժամանակ իրենց զգաստ են պահում։ Հետո գնում են Մոսկվա, նախապես աջակցություն են ստանում, պայմանավորվում են Հայաստանի տարածքում ԵՄ-ի առաքելության հետ, Իրանից անօդաչու թռչող սարքեր են ստանում, և նորից ատամներ են ցույց տալիս։ Իմ կարծիքով, վաղուց ժամանակն է հեռացնել այդ ատամները, ստորին ծնոտի հետ միասին, և, ցանկալի է՝ առանց անզգայացման։ Ընդ որում հատկանշական է, որ իրանական անօդաչու թռչող սարքերի օգտագործումը համընկել է՝ Փաշինյանի Մոսկվա կատարած այցի հետ, կրկին անգամ՝ այդ նույն ԵՄ -ի առաքելության լիակատար լռությամբ և ... և Իսրայելի տարածքի հրթիռակոծմամբ։ Խաղաքարտերը դրված են շապիկը դեպի ներքև, և բոլորը ամեն ինչ տեսնում են։

Նրանք ևս մեկ անգամ ապացուցեցի՝ն իրենց հետ խաղաղ գոյակցության անհնարինությունը։ Եվ, նկատի ունեցեք, եթե մենք նրանց մի թեթև պատժում ենք՝ համաշխարհային հանրությունը սկսում է զոհի պես բղավել։ Իսկ այստեղ՝ լռություն է: Ինչը, ասես թե հերթական անգամ հաստատում է, թե ով ում կողմն է։ Պատիժը պետք է լինի խիստ, դաժան և անխուսափելի։ Կանխարգելիչ պատերազմ։ Եվ որքան շուտ, այնքան լավ։ Ամեն դեպքում նրանք ոռնալու են, իսկ համաշխարհային հանրությունը ցանկացած դասավորության դեպքում կկանգնի նրանց կողմը՝ ինչ արած՝ յոթ փորձանք՝ մեկ պատասխան, մենք սովոր չենք, ավելի լավ է թող մեզ ամեն ինչում տեղին մեղադրեն։

Սահմանը պետք է կողպված լինի բառի ամբողջական իմաստով։ Նրանք այլ լեզու չեն հասկանում, դիվանագիտական մեթոդները նրանց հետ չեն աշխատում։ Նրանց կարող է սթափեցնել «Եռաբլուրի» ընդարձակումը, թե նրանց մոտ ինչպես են անվանում այդ երեք բլուրները։ Այդ բլուրները կդառնան յոթ կամ ութ՝ կնստեն, կմտածեն իրենց պահվածքի մասին, կհաշվարկեն, թե արդյո՞ք դրանք ընդհանրապես վերջանալու են (նկատի ունեմ ոչ թե բլուրներ, այլ պոլիէթիլենային տոպրակներ) միգուցե խելոքանան: Նրանց հետ խոսելն անօգուտ է։ Չեն լսում, չեն հասկանում, պայմանավորվելու ունակ չեն։ Ուշքի են գալիս միայն մի երկու ապտակից հետո։ Պետք է զինվորներին հասցնել այնպիսի վիճակի, որ նրանք կանգնեն ընտրության առաջ՝ տուն վերադառնալ տոպրակի մեջ, տուն վերադառնալ առանց ոտքերի ու ձեռքերի, և դրանով իսկ ավելացնել Հայաստանի պետական բյուջեի բեռը, կամ չլսել հրամանատարներին, ովքեր մեր ուղղությամբ կրակելու հրաման են տալիս։ Հրամանատարներին, ովքեր զուգարանակոնքի ամանները բռնած կփախչեն զինվորներից շուտ՝ իհարկե ավելի լավ է չհնազանդվել, թէ չէ Եռաբլուրը կընդարձակվի։ Եվ դա շատ էլ լավ կլինի։ Հայկական ցանկացած սադրանքի պատասխանը պետք է լինի անհամաչափ կոշտ, որպեսզի երկար հիշեն, քորեն անդամահատված տեղը և ծածկվեն կպչուն քրտինքով՝ ակամա հիշելով, այդ ինչպես համարձակվեցին կրակել մեր ուղղությամբ։ Չե՞ն հասկանում, որ պետք է այնպես ապրեն, որ մենք նրանց մասին այլեւս չհիշենք։ Դե ինչ արած, պետք է հստակ բացատրել՝ «էկզեկուցիա գիտական եղանակով», որպեսզի հարվածներից ցավը հնարավորինս երկար չանցնի։ Հաղթական պատերազի 44 օր՝ և 44 մետր բարձրությամբ կոթող Ծիծեռնակաբերդում, կամ ինչպես են դա նրանց մոտ անվանում։ Նրանք պետք է դա հիշեն։ Սիմվոլները երբեմն ավելի ուժեղ են, քան համազարկային կրակի հռթիռային համակարգը (ՀԿՀՀ), բայց ո՞վ ասաց, որ մենք պետք է հրաժարվենք այդ ՀԿՀՀ-ները կրկին օգտագործելու հաճույքից: Լավ բան է, արդյունավետ, մի բան, որը մենք ունենք։

«Ճիշտ պաշարումն այն է, երբ պաշարվածները սկսում են առնետներ ուտել և հոտած ջուր խմել»: (Լլոյդ Ջորջ): Ոմանց թվու՞մ է, որ մարդակերությունը՝ ամենաշահավետ ռազմավարությունն է: Դե, նեանդերթալցիները նույնպես գովաբանել են իրենց քարե կացինները։ Վայրենիները մի փոքր ուշացումով, բայց պետք է հասկանան, որ աղեղներն ու նետերը այնքան էլ լավ չեն աշխատում ակոսավուր հրացանների դեմ: Կլինենք ավելի գործնական, կլինենք ավելի ցինիկ և բոլոր կշտամբանքներին կվերաբերվենք անտարբեր. մենք երեսուն տարի խոսել ենք միջազգային իրավունքի մասին։ Արդյո՞ք ժամանակը չէ՞, որ դուք հաշտվեք իրականության հետ։