Մարդասիրությունը որպես բարձրագույն արժեք Իսկ ո՞վ է վիճում որ

«Մարդասիրությունը բարձրագույն արժեք է։ Այս կարողության տիրապետումը առաքինության դրսեւորում է։ Բայց «հումանիզմի» քարոզիչները դահիճների և ցեղասպանության կազմակերպիչների նկատմամբ և նրանք, ովքեր փորձում են հաճոյանալ դահիճներին՝ հումանիստներ չեն հանդիսանում։ Նրանք հանդիսանում են այդ դահիճի գործիք, նրա օրակարգի սպասարկող։ Մեկ ամիս է անցել մեր ինքնիշխան տարածքում միջնադարյան բարբարոսների և տմարդների կողմից մեր զինվորականներին խոշտանգելուց, մասնատելուց և գնդակահարելուց»։

Սա Լեվ Տոլստոյը չի ասում, և սա Դալայ Լամայի «մարդասիրություն» հասկացության մեկնաբանությունը չէ: Դատել այն մասին, թե ով է «դահիճը» և ինչ է «ցեղասպանությունը» ստանձել է քոչարյանական «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր և ահաբեկիչ Թաթուլ Կարապետյանի դուստր՝ Ասպրամ Կարապետյանը։ Այդ նույն Թաթուլ Կարապետյանի, ով 1991 թվականի ապրիլի 30-ին պատանդ էր վերցրել ԽՍՀՄ ՆԳՆ ներքին զորքերի Բաքվի գնդի հրամանատար, գնդապետ Մաշկովին։ Կարմիր ուսադրավորներին այնուամենայնիվ, երես չես կարող տալ՝ նրա հետ փափկանկատություն չարեցին և անմիջապես ոչնչացրեցին։ Այս համոզված ահաբեկիչը զոհվել է ոչ այնքան խիզախի մահով Ադրբեջանի տարածքում և դարձել Հայաստանի ազգային հերոս։ Հետմահու։

Այստեղ ինձ ուրախացնող բառը, իհարկե, ոչ թե «հերոսն» է, այլ «հետմահուն»: Ամենևին էլ վատ չէ, հանդիսավոր կերպով պարտավորվում ենք հաջորդ անգամ առավելագույնի հասցնել Հայաստանի այն հերոսների թիվը, ովքեր այդ կոչումը կստանան հետմահու։ Մեծ հաշվով, երբ թշնամին քեզ անվանում է բարբարոս և տմարդ՝ անձամբ ինձ համար դա հնչում է որպես նրան՝ թշնամուն անտանելի ցավ պատճառելու իմ համեստ կարողությունների ճանաչում։ Մի կողմ դնենք ազատամիտ քմահաճությունը. ի՞նչը կարող է ավելի հաճելի լինել, քան պարտված թշնամու հուսահատ լացն ու նրա կանանց հեկեկոցը։ Երևի ոչինչ, մի գուցե նոր նավթագազային հանքավայրի բացումը, բայց ես այդ մասին ձեզ չեմ ասել։

Ճարտար լեզվով մարդը կարող է ժամերով խոսել միջազգային մարդասիրական իրավունքի ու դրա ոտնահարման մասին։ «Մենք այստեղ, ի դեպ, պաշտպանում ենք սուրբ եվրոպական և ընդհանրապես համամարդկային արժեքները, այսինքն՝ օրինականությունը, հայկական ֆաշիզմի զսպումը և տարածքային ամբողջականությունը»։ 44-օրյա պատերազմի ժամանակ Գյանջայի, Բարդայի և Թերթերի գնդակոծումները չդատապարտվեցին ոչ Ռուսաստանի, ոչ էլ Արևմուտքի կողմից։ Դա կամաց-կամաց սկսեցին հասկանալ նույնիսկ Ադրբեջանում թե՛ Ռուսաստանի Դաշնության, թե՛ հավաքական Արեւմուտքի ամենահամառ կողմնակիցները։ Ով-ով, բայց մենք գիտենք, որ միջազգային ատյանները՝ այն վայրն են, որտեղ կարելի է արդարությունը հավասարապես գնել այնքան, որքան գումարը կհերիքի։ Նրանք երբեք մեր կողմը չեն եղել և չեն լինի մեկ պարզ պատճառով, որի մասին արդեն բազմիցս ասել եմ։ Կրոնական բաղադրիչ։ Ուստի նրանց հետ պետք չէ լուրջ վերաբերվել, միայն պետք է լրջորեն դիտարկել նրանց որոշումների հնարավոր հետեւանքները։ Կբացեմ մի փոքրիկ գաղտնիք. միջազգային կառույցները, մեղմ ասած, թքած ունեն Հայաստանի վրա, Հայաստանը ընդամենը Ադրբեջանի և Թուրքիայի վրա ճնշում գործադրելու միջոց է։ Սեղմեք, սեղմեք, ինչքան շատ եք սեղմում, այնքան մենք դառնում ենք ավելի զայրացած ու անհամոզելի, և գործիքի համար ավելի վատ է լինում: Քիչ է մնում կոտրվի, մեր ուրախության համար՝ ձեր վրդովմունքի համար։

Հայաստանին հաջողվեց ջղայնացնել իր բոլոր հարեւաններին, ոչ միայն մենք ենք նրանց թեք նայում (Վրաստանում լավ են հիշում և՛ Բաղրամյան անունով գումարտակը, և՛ «ջավախք» բառը)։ Ժամանակն է ընդհանուր ժողով գումարել և դնել կտրուկ հարցը՝ իսկ նրանց չվտարել արդյո՞ք մեր հարավկովկասյան բակից։ «Համատեղ ապրելու անհնարինության պատճառով» ձեւակերպմամբ։ Գլխով մտածեք, հարևաններ, և գնեք նրան, այսինքն գլխին, գլխարկ, որպեսզի ձմռանը չսառչի, որովետև մենք չենք պատրաստվում հանել շրջափակումը։ Դեռ արժանի չեք։

Քանի դեռ խաղաղ պայմանագիր չկա, քանի դեռ սահմանը չի ճշտվել ու չի ճանաչվել, որը պետք է հաստատվի համապատասխան պայմանագրով, քանի դեռ դուք ընդմիշտ չմոռանաք «միացում» և «արցախ» բառերը՝ Եռաբլուրի տարածքը կավելանա, իսկ դրա ներկայիս քառապատիկ ավելացումը՝ պարզապես, թեթև մերսում էր: Ցավոտ կետերը հակառակորդի մոտ բավական են, ուստի մենք կսեղմենք և կսեղմենք։ Անջատականներն ու նրանց համախոհները պետք է ապրեն մշտական վախի վիճակում, անզիջում սպառնալիքի ճնշման տակ, ոչնչացված զինվորի հարազատները պետք է բողոքի ակցիաներ կազմակերպեն «ինչու մաս-մաս», իսկ Հայաստանի ոստիկանությունը նրանց ծեծի ու կոտրի նրանց մատները։ Անմիջապես այնտեղ՝ Եռաբլուրի տարածքում։ Ինքներդ, ամեն ինչ ինքներդ։

«Հիվանդը իր համար կրկնակի չափաբաժին էր պահանջել՝ դա պատճառաբանելով նրանով, որ նրա մոտ անձնավորության երկատում է»։ Հերիք է, արդեն ինքնորոշվել եք, և վերջ տվեք նվնվոցին ու մուրացկանությանը - ամոթ է, պետք է ամաչեք գոնե սեփական իմաստության ու հնության առաջ։ Պետք չէ մեզ դիվայնացնել, չէ որ մենք ձեզ բարություն ենք կամենում և ինչ-որ տեղ հոգու խորքում նույնիսկ ցավակցում ենք։ Այնպես որ բարբարոսության մեջ մեզ նախատելը՝ անիմաստ է, ձեր բարբարոսության դեմ պայքարել հնարավոր է և պետք է, հատկապես այս կերպ՝ հակադրելով էլ ավելի շատ ցինիզմ և ավելի շատ դաժանություն։ Սա ձեզ մեր փախստականների համար, Խոջալուի համար, խաղաղ քաղաքների գնդակոծման համար, ամբարտավանության և, ընդհանրապես, պարզապես մեր հաճույքի համար։ Լավ էլ արել ենք, իսկ անհրաժեշտության դեպքում՝ էլ ավելի լավ կանենք։