«Եռաբլուրի ծեծկռտուք»
Կարմիր բերետավորներն ընդդեմ վշտահար ծնողների

Վերլուծություն  21 Սեպտեմբերի 2022 - 17:32

«Հայաստանի ոստիկանները զոհված զինծառայողների ծնողներին բերման ենթարկելու ժամանակ կոտրել են «Եռաբլուր» զինվորական գերեզմանատան տարածքում գտնվող զոհված զինծառայողներից մեկի մոր մատը, վիրավորել մեկ այլ ծնողի ձեռքը։ «Կարմիր և սև բերետներով պարարտ ու գիրուկ կրտած խոզերը՝ Ջերմուկի (Իստիսու՝ խմբ.) և Վարդենիսի (Բասարքեչար՝ խմբ.) դիրքերում լինելու փոխարեն, զբաղվում են նրանով, որ գերեզմանի միջով քարշ են տալիս 44-օրյա պատերազմի ժամանակ զոհված զինվորների մայրերին ու քույրերին»։ «Զոհված զինծառայողների ծնողները կոտրում և խոտերի վրա են նետում իշխանությունների կողմից «Եռաբլուրում» դրված բոլոր ծաղկեպսակները»։ «Չկա և չի եղել զոհված հերոսների ծնողներին կոպտորեն ցրելու ոչ մի քաղաքական նպատակահարմարություն». Այս ամենը լուրեր են Հայաստանից։

Ինձ մոտ երկակի զգացմունք կա։ Թշնամու դիակից միշտ լավ հոտ է գալիս, և ոչ ոք ինձնից կարեկցանք չի սպասի։ Մյուս կողմից… ոչ, ոչ մարդասիրությունը, իսկ եթե կա և մարդասիրություն, ապա ամենաքիչը: Ինչո՞ւ։ Իսկ որորվհետև տես ինչ է գրում հայկական ռեսուրսներից մեկը. «Մեզ առաջին հերթին պետք են «Հայմարս»-ներ։ Որպեսզի Ադրբեջանի բոլոր քաղաքներում վախ զգան իրենց հարազատների ու ընկերների կյանքի համար։ Որովհետև այդ դեպքում մենք կկարողանանք հասնել օրինական թիրախի վերածված թշնամական երկրի ցանկացած անկյունին։ Կարդացեք, հումանիստներ: Կարդալով խորամուխ եղեք, միանգամից միջազգային իրավունքի ջատագովներ և Հայաստանում ադրբեջանցիների համար գոնե ինքնավարության մտքից դժգոհ դարձած տնաբույծ լիբերալներ։ Ըմբռնեցի՞ք։ Համաձա՞յն եք ձեր հարազատներին զոհաբերել հանուն Հայաստանի տարածքային ամբողջականության։ Ի՞նչ։ Առանց ակնոցների ինչ որ չեմ լսում: Նորմալ մարդիկ, ում մոտ կարգին է «յուրաին-օտար» տարբերելու համակարգը, նախ կցավակցի իր մահացածներին։ Իր զինվորներին և իր խաղաղ բնակիչներին։ Իսկ հետո, եթե արցունքներ մնան՝ կարող են ցավակցել նաև օտարներին։ Եվ անձամբ ես դա էլ համարում եմ բոլորովին ավելորդ, կարծում եմ, որ դա լրիվ ավելորդ է, քանի որ այդ օտարները սպանել են մերոնց և ստացել են ըստ արժանավույն։։

Թշնամական երկրում քաղաքացիական առճակատումը նվեր է։ Նման բան ամեն օր չի լինում, և այդպիսի պահերը պետք է որսալ, դրանց մասին սովորաբար աղոթում են։ «Տեր աստված, տուր ինձ շանս, և ես նրանից, անպայման, քո օգնությամբ կօգտվեմ։ Հուսախաբ չեմ անի, չեմ հիասթափեցնի»։ Ձախորդը նա չէ, ում բախտը չի բերում, ձախորդը նա է, ում բախտը բերում է, բայց նա չի փորձում երկու ձեռքով բռնել իր բախտը: Ահա այստեղ և հարմար կլինեին հատուկ պատրաստված մարդկանց՝ հարևաններին ուղղված լացուկոծերը. ձեր կառավարությունը ձեր երեխաներին ուղարկում է անխուսափելի մահվան, իսկ կարմիր բերետներով կրտած խոզերը հեգնում են ձեր վշտին: Նրանք կոտրում են ձեր կանանց մատները, նրանք համով ուտում և մինչև հարբելը խմում են, ձեր հիմարության կենացներ են բարձրացնում, նրանք հարուստ են, որվհետև դուք աղքատ եք, առաջնագծում ծառայում են ոչ թե ղարաբաղցիները, այլ երևանցիները։ Մինչև ե՞րբ, հարցնում եմ, մինչև ե՞րբ: Նրանք ոտնահարում են ձեր իրավունքները, նրանք ապրում են ձեր երեխաների մահով, նրանք լավ են ապրում, որովհետև դուք վատ եք ապրում, ձեր փողերը ջուրն են գնում, դուք անընդհատ վճարում եք Ղարաբաղի մնացած անջատողականներին, ովքեր ուտում են այն, ինչ դուք կարող էիք ուտել: Թույլ մի տվեք ձեր երեխաներին բանակ գնալ, գնեք տեղեկանքներ, միացեք աղանդավորներին, որոնց կրոնական նկատառումներով արգելված է զենք վերցնել և ամեն գնով լքել Հայաստանը, թեկուզ լեշով, թեկուզ խրտվիլակով, դուրս եկեք Հայաստանից, այնտեղ վտանգավոր է դառնում։ Չեք կարող փախչել՝ հեռացեք պառկած, պլաստունսկի ձևով:

Ձեզ էլ սրտաճմլիկ ասում ենք։ Ձեր հրամանատարները անգրագետ են ու բարոյալքված, ձեր զենքերը հնացած են, հակահարվածները հաղթահարվում են մեկ-երկու, ձեր ամրությունները անօգուտ են, սահմանները պաշտպանված չեն, ձեր դաշնակիցները ձեզ չեն օգնի, բերետավորները ձեզ ծեծի ու ջարդի կենթարկեն ձեր երեխաների հուղարկավորության ժամանակ, փախեք.

«Իվան Իլյիչի մահը» պատմվածքում գլխավորը հեռու է հիմնական հերոսի անհատականությունից։ Եվ նույնիսկ այն բժիշկը, ով պատմում է նրա իսկ երիկամների ու լյարդի մասին։ Այնտեղ, իմ կարծիքով, ամենակարեւորը այն պահն է, երբ Իվան Իլյիչը հասկանում է, որ իրականում խոսքը կյանքի ու մահվան մասին է։ Ընդ որում հատկապես նրա կյանքի ու մահվան մասին է։ Հարևանների մոտ նույն վիճակն է. պետականության կյանք, կամ մահ։ Նրանք դա փոխարինել են շովինիզմով (սա իմ արտահայտությունը չէ, սա Լիբարիդյանի խոսքերն են, Բի-բի-սի-ին տված հարցազրույցում ասած աշխարհում բոլորովին էլ ոչ ամենահիմար մարդու իրավուքը), բայց դա աշխատում է միայն փոքր հեռավորությունների վրա։ Որոշ ժամանակ կարելի է իներցիայով գլորվել, հետո ասֆալտը ուռչում է ու ցավոտ հարվածում դեմքին։ Հասկանալը, որ Ադրբեջանի հետ խաղաղության այլընտրանքը ցավ է, դիակներ, վատնված գենոֆոնդ, ատամների կրճտոցը և գերեզմանատան տարածքի ավելացումը, անմիջապես չի գալիս: Հումանիզմը մի բան է, իսկ Արդարությունը՝ բոլորովին ուրիշ է։

Այնպես որ «Հայմարս»-ների մասին պասաժի պատասխանը կարող է լինել միայն մեկը։ Ավելի շատ Եռաբլուրներ, ընդարձակ ու տարբեր։

Caliber.Az

Դիտումներ: 131