Ազգային դժկամության առանձնահատկությունները Էմին Գալալիի մտորումները

Ընդհանրապես, «դժկամության առանձնահատկություններ»-ը ռուսաց լեզվի կանոնների տեսակետից այնքան էլ ճիշտ չէ։ Բայց, հուսով եմ, որ ընթերցողը ինձ կների։ Դեպքը բացառիկ է։ Եվ առանձնահատուկ։

Ես հարգանքով եմ վերաբերվում բոլոր ազգերին։ Չէ-որ վատ ազգ, ակնհայտ է, չի լինում։ Եվ այս կանոնում բացառություն՝ նույնպես: Բայց ակնհայտ է նաև այն, որ հայերից շատերը «գլխի հետ բարեկամություն չեն անում»։ Սա և՛ ակնհայտ է, և՛ շատ տեսանելի։ Սա ոչ թե նորություն է մեզ համար, այլ անցյալ շաբաթ մեզ ներկայացրել են ևս մի քանի ապացույց այս աքսիոմի համար, որը վաղուց արդեն ապացույցների կարիք չունի։

Անիմաստ է խոսել այն մասին, թե ինչ աստիճանի զզվանք է առաջացրել՝ վատ եղանակին հայերի կողմից վերահսկվող տարածքում մեր երկու զինվորների կալանավորման մանրամասները։ Բացատրել հայ քաջարի հայրենասերների սանձազերծած «դրոշակներով պատերազմի» թերարժեքությունը նույնպես։ Ախտորոշումը տխուր է. այս հարևանները չեն ցանկանում վերաիմաստավորել նոր իրողությունները և կյանքը ընդունել այնպես, ինչպես այն կա 2020 թվականի նոյեմբերից հետո: Վշտին անձնատուր եղած և «վա՜յ մեզ, վա՜յ» բղավող հայոց երազանքի պահողները հասկանում են իրենց պարտության ողբերգականությունը։ Չեն կարողանում չհասկանալ։ Բայց չեն ցանկանում այլ կերպ ապրել։

Հայերի մեծ մասին ակնհայտորեն ցնցող, գրեթե զգայական հաճույք է պատճառել բանակային համազգեստով արյունոտ ադրբեջանցի տղայի տեսարանը: Մինչև մահվան աստիճանի ծեծեք այս երկու տղաներին, ցույց տվեք հայի ոգու ճշմարիտ ուժը։ Քը՛ս նրանց, քը՜ս։ Ձեզ գոնե զգացեք, որպես հերոս: Սա կլինի արժանի պատասխան այն խայտառակ պարտություններին, որոնք հայկական բանակը կրել է վերջին երկու տարիներին։ Մի կարճ հեքիաթ կա այն մասին, որ այն տարածքների գիշերային լուսավորության խնդիրները, որտեղ մարտեր են մղվել, լուծվել են հայ զինվորների շնորհիվ։ Նրանք այնպես են ծլկել, որ կրունկները փայլել են՝ լուսավորելով շուրջ բոլորը։

Նույնը դրոշների դեպքում։ Ես կարող եմ հայերին առաջարկել կարել մի քանի ադրբեջանական և թուրքական դրոշներ և դրանք այրել կամ պատռել Իրևանի տարբեր մասերում։ Թող հաճույք ստանան: Թերեւս սա նրանց համար ծառայում է, որպես հոգեբանական փոխհատուցում հայկական հարյուրավոր դրոշների համար, որոնք տապալվել են մեր ադրբեջանական բանակի ազատարար զինվորների կողմից հայկական օկուպացիայից ազատագրված տարածքներում։ Ի՞նչ կասեք Շուշայի վրայով ծածանվող ադրբեջանական դրոշը պատռելու փորձի մասին։ Ուժերդ չի՞ պատում։ Այն ամենը, ինչին ընդունակ են հայերը՝ դա սուբլիմացիա է «պաստառների երազախաբության» միջոցով։

Այս օրերին աչքիս ընկավ հայկական կայքից մի հոդված, որտեղ ասվում է, որ թուրքական տեքստիլի նախշերը՝ դ թուրքերի կողմից հայերի բնաջնջման թաքնված սպառնալիք է։ Չտեսնված զարմանալի բան։ Տղերք, չի կարելի անոթի գարեջուրը խառնել օղու հետ, չի՛ կարելի։ Թե՞ դուք անցել եք ծանր թմրամիջոցների: Ի՞նչ ցեղասպանություն գորգերով։ Բայց սա դեռ ինչ է: Այնտեղ կան բավականին լուրջ կշտամբանքներ նրանում, որ այդ գործվածքներից որոշ մասի վրա փղեր են պատկերված։ Որոնք՝ ուշադիր եղեք՝ Հայաստան են եկել առասպելական «Ավարայրի ճակատամարտի» ժամանակ։ Սկզբում նրանք, եթե հավատալ մի հայ գիտնականին՝ եկել են, հետո, ինչպես երևում է, թախից են զգացել և հեռացել են։ Որևէ մեկդ հոգեբուժարանից բրիգադ կանչեք։ Իզուր չէ, որ ժամանակին Բաքվում հոգեբուժարանը գտնվել է Սուրեն Օսիպյանի փողոցի վրա։ Ակնարկով, հավանաբար։ Թեև նրան, որ հայերը մասնակցել են «Ավարայրի ճակատամարտին», ես հավատում եմ։ Ասեմ ավելին՝ նրանց համար այդ ճակատամարտը շարունակվում է աշխարհի բոլոր ծայրերում։ Հայերի մեջ «ավարների» թիվը չափից ավել է։

Մեր հարեւանները չեն հոգնում գրող եղբայրներին նոր մարգարիտներ ներշնչելուց։ Թվում է թե հայկական տարօրինակությունների մասին արդեն գրելու նոր բան չկա։ Կարծես թե ամեն ինչ պարզ է։ Բայց աստեղ թերևս ոչ այնքան ցանկալի իրավիճակ է։ Տեսախցիկի առջև պարծենկոտությամբ ռազմագերիներին ծեծել և համացանց ներբեռնել՝ կեցցե, ստուգարք։ Երկու երկրների դրոշների պղծումը հենց այն պահին, երբ Հայաստանը պետք էր բարոյական մաքրություն և գերազանցություն դրսևորեր «անդաստիարակ քոչվորների վայրի հորդաների» (հայկական ընկալման մեջ մենք այդպիսին ենք) նկատմամբ՝ ստուգարք։ Փղերով գորգային ցեղասպանություն՝ ստուգարք. Հայկական փղերը ժամանակ առ ժամանակ չե՞ն թռչում։

Գնալով հասկանալի է դառնում, որ մեր հարեւանները անգործունակ են։ Ինչպես գրել է Ջերոմ Կ. Ջերոմը, քարը վզին՝ և գցիր լճակի մեջ։ Իսկ Հայաստանում լճակներ կա՞ն։

Բայց սա արդեն ազգային ձկնորսության առանձնահատկությունն է ...