Հանձնվեց Ադրբեջանին` փրկեց իր կյանքը Բայց օտար դարձավ յուրայինների մեջ

Կեղծավորությունը մեծ մասշտաբներով. «Վայ, մամա ջան» գոռալով, կրծքին հարվածելով, գլխից մազերը պոկելով Հայաստանը փորձեց հասնել Ադրբեջանից իր «ռազմագերիներին» արտահանձնելուն, իսկ ինքը, ինչպես պարզվում է, հայրենիք վերադարձածներին բոլորովին էլ չի խնայում։ Առանց խղճահարության՝ նրանց ուղարկում է հայաստանյան բանտախցեր։ Եվ կարելի է հասկանալ այդ կալանավորներից մեկի մորը, ով պաշտոնյաների երեսին նետեց. «Ավելի լավ կլիներ տղաս Բաքվի բանտում նստեր, քան վերադարձել է հայրենիք»։

Այն, որ Հայաստանը ռազմագերիների թեման օգտագործում է բացառապես համաշխարհային հանրության կարծիքը շահարկելու համար, բայց իրականում բացարձակ անողոք է իր ազատ արձակված զինվորների նկատմամբ, կրկին հաստատվեց։ Այդ նույն կալանավորված դիվերսանտների օրինակով, որոնց վերջերս Ադրբեջանը, բարի կամքի ժեստ ցուցադրելով, հանձնել է հայկական կողմին։

Դատելով հայկական լրատվամիջոցների հաղորդումներից՝ Հայաստանում նրանց ոչ ոք ծաղիկներով ու ուրախ գրկախառնություններով չի ընդունել։ Ընդհակառակը, վերադարձածներին կասկածել են դավաճանության մեջ։ Իսկ այժմ հինգշաբթի օրը Ադրբեջանից բերված հինգ հայ զինծառայողներին հարցաքննում են յուրայինները։ Այդ մասին լրագրողներին հայտնել է Քննչական կոմիտեի մամուլի քարտուղար Վարդան Թադևոսյանը։

«Զինծառայողները գտնվում են Երևանի քննչական կոմիտեի զինվորական վարչությունում։ Նրանց հարցաքննում են։ Դրանից հետո կորոշվի նրանց կարգավիճակը»,- հայտարարել է Թադևոսյանը՝ ճշտելով, որ չորս զինծառայողները Շիրակի մարզից են, մեկը՝ Էդիկ Հովսեփյանը՝ Վանաձոր քաղաքից է։

Հիշեցնենք, որ սեպտեմբերի 8-ի երեկոյան Ադրբեջանը Հայաստանին է հանձնել 2020 թվականի դեկտեմբերին ձերբակալված հինգ զինծառայողների։ Հայրենիք են ուղարկվել Մարտին Ագրամանյանը, Աշոտ Գևորգյանը, Ֆելիքս Գրիգորյանը, Վարազդատ Մանուկյանը և Էդիկ Հովսեփյանը։ Այս խմբի վերադարձը կայացել է Եվրոպական խորհրդի ղեկավարի միջնորդությամբ երկու երկրների ղեկավարների բանակցությունների արդյունքներով։ Նիկոլ Փաշինյանի, Իլհամ Ալիևի և Շառլ Միշելի հանդիպումը կայացել է օգոստոսի 31-ին Բրյուսելում։

Եվ կալանավորների նման փոխանցումը 44-օրյա պատերազմի ավարտից հետո բոլորովին էլ առաջինը չէ, ինչպես և հայրենիքում ազատ արձակվածներին հետագա կալանավորման առաջին միջադեպը չէ։ 2021 թվականին Հայաստանի քննչական կոմիտեն քրեական գործեր է հարուցել մի խումբ այլ հայ դիվերսանտների նկատմամբ, որոնք նույնպես ազատ են արձակվել Ադրբեջանի կողմից։ Հայաստանի քննչական կոմիտեի դատավճռով երկու մարտական դիրքերի հրամանատարներն և երկու դիտորդները մեղադրվել են մարտական հերթապահության, կամ մարտական ծառայության կանոնները խախտելու մեջ։

Այնպես որ, հասկանալի է հյուծված հայ մոր հոգու ճիչը, ում որդին, վերադառնալով հայրենիք, ակնթարթորեն հայտնվել է Հայաստանի քննչական կոմիտեի զնդաններում։ Դեպքը տեղի է ունեցել մոտ մեկ տարի առաջ, իսկ հետո կալանավորի մայրը հոգու խորքում ասել է, որ ավելի լավ է որդին մնար ադրբեջանական բանտում, քան ընդհանրապես տուն է վերադարձել։ Իսկ այստեղ նա բոլորովին էլ հոգին չի խորշել, քանի որ, ինչպես պարզվեց, հայ դիվերսանտին Ադրբեջանում պահելու պայմանները շատ ավելի ընդունելի են, քան Հայաստանում։

Այնպես որ հիմա արժե ասել այն մասին, որ Հայաստանի իշխանությունները, նման կերպ վարվելով, իրականում կեղտոտ կերպով շահարկում են համաշխարհային հանրությունը և վարկաբեկում Ադրբեջանի միջազգային հեղինակությունը։ Իսկ դատելով նրանից, որ Ադրբեջանում ազատ արձակված հայերի հայրենիքում ձերբակալությունները՝ գրեթե սովորական երեւույթ են, լիովին կարելի է պնդել, որ «ռազմագերիների գործը» լայնածավալ, լավ մտածված քաղաքական խարդախություններից մեկն է։

Չէ որ արդեն երկու տարի է, ինչ հայ դիվերսանտների արտահանձնման հարցը եղել է Հայաստանի և նրա քաղաքական վերնախավի կողմից առաջ քաշված հիմնական խնդիրը բոլոր բանակցություններում։ Ընդ որում ոչ թե պարզապես պահանջում է, այլ իրականացնում է ամենատարբեր քաղաքական սադրանքներ՝ այս թեմայի քննարկմանը ներգրավելով արտասահմանյան քաղաքական գործիչներին, եվրոպական պատգամավորներին և նույնիսկ պետությունների առաջին դեմքերին։ Առավել ևս, Հայաստանը մեր երկրին մշտապես մեղադրում է կալանավորների նկատմամբ անմարդկային վերաբերմունքի մեջ։ Եվ այս կեղտոտ խաղում համերաշխ են Հայաստանի բոլոր քաղաքական ուժերը՝ լինի դա ընդդիմադիրները, լինի իշխանությունները։ Նույնիսկ ամենաաննկատ հայ քաղաքական գործիչը, քաղաքագետն ու թշվառ հասարակական գործիչը այս երկու տարիների ընթացքում աչքի են ընկել նրանով, որ տխուր բացականչել են. «Արավայ, մամա ջան» և զայրացկոտ պահանջել են «հերոսներին» ազատ արձակել հարազատ Հայաստան։ Այդ դեպքում ինչի՞ համար է այս ներկայացումը։

Միանգամայն տեղին է հարցնել բոլորին, ովքեր մասնակից են այս կեղծավորությանը՝ ինչո՞ւ եք արատավորում մեր երկրի պատիվն ու արժանապատվությունը, իմիջը, եթե թքած ունեք ձեր հայրենակիցների վրա: Եվ ընդհանրապես ինչպիսի՞ պահանջներ կարող են լինել Ադրբեջանի նկատմամբ, որն օրինական կերպով հայ դիվերսանտներին կալանավորել է իր հողի վրա և պահել բոլոր միջազգային կոնվենցիաների հիման վրա՝ ընդհանուր ընդունված միջազգային նորմերի պայմաններում։ Ընդ որում, դատելով հենց հայ դիվերսանտների արձագանքներից՝ Ադրբեջանում պահման պայմաններն իսկապես անհամեմատ ավելի լավն են, քան Հայաստանի քննչական կոմիտեի քննչական մեկուսարանում և ընդհանրապես հայկական բանտերում, որտեղ ոչ ոք չի խնայում իր հայրենակիցներին՝ նրանց թերսնում են, վիրավորում և նույնիսկ ծեծում։ Ադրբեջանում նրանց ոչ ոք մատով անգամ չի դիպել։

Դե, և ամենագլխավորը՝ սա ոչ միայն հայկական նման խորամանկ ստերի հետևանքով վիրավորված Ադրբեջանի քաղաքական իմիջն է, այլ նաև այն թանկարժեք ժամանակը, որը խլում է հայկական լոբբին՝ բանակցություններում չափազանցեցնելով այս հարցը։ Բանակցություններում, որտեղ յուրաքանչյուր րոպեն թանկ է, և որտեղ կան բազմաթիվ այլ կարևոր թեմաներ, որոնց նախապատրաստումը հաճախ անցկացվում է մի քանի ամսվա ընթացքում:

Հիշեցնենք, որ վերջին հայ դիվերսանտները, որոնք Ադրբեջանի կողմից ազատ արձակվեցին, որպես բարի կամքի ժեստ, որպեսզի ցույց տալ կողմերի միջև խաղաղ երկխոսությանը և փոխըմբռնմանը մեր երկրի տրամադրվածությունը՝ տուն վերադարձան Եվրոպական խորհրդի ղեկավար Շառլ Միշելի միջնորդությամբ՝ Ադրբեջանի և Հայաստանի ղեկավարների միջև բանակցությունների արդյունքում։ Եվ ոչ միայն ադրբեջանական կողմը, այլ նաև հենց Եվրոպական խորհրդի ղեկավարը ներքաշվել է հայկական մեքենայությունների մեջ։ Իսկ իրականում, ինչպես պարզվում է, պաշտոնական Երևանն ամենևին էլ չի անհանգստացել իր քաղաքացիների համար՝ նախապես մտածելով նրանց ձերբակալության և հարցաքննության մասին։ Եվ տեղին չէ արդյո՞ք, որ Բրյուսելը հարց տա՝ դիմելով Երևանին, թե այս երկիրը ի՞նչ երկակի խաղ է խաղում բանակցություններում, պահանջներ ներկայացնելով Ադրբեջանին, փաստորեն բոլորովին էլ չի անհանգստանում սեփական քաղաքացիների ճակատագրով և իրավունքներով, նրանց մեղադրելով դավաճանության մեջ և հարցաքննությունների ժամանակ որոշելո՞վ, ինչպես հայտարարվել է, «նրանց կարգավիճակը»։ Եվ հիմա թող դրանով զբաղվի տխրահռչակ հայ օմբուդսմենը, ով այդքան հաճախ, թմբկահարելով, վրդովվելով և հայ հասարակությանը պահանջելով մեղադրել մեր երկրին՝ իր հայրենակիցներին կալանքի տակ պահելու մեջ։